De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 9

[p. 322]

Aan zijne koninklijke hoogheid, den heere prinse van Oranje;
Met den Nieuwen druk van De Geuzen.^*

Indien my by d'orkaan der neveligste dagen

Dit dichtstuk met een hart uit recht Bataafsche borst,

Doorluchte Koningstelg, vergund was op te dragen

Aan Neêrlands (hoe vertrapt) steeds hoog te schatten Vorst:

Thands werpt het, eens voor al Oranjes naam geheiligd,

Zich voor uw Hoogheid neêr op wien die tijtel rust;

En zoo geen blijder tijd voor de oude veete veiligt,

Wy lijden ze aan uw' voet met d' ouden moed en lust.

Ontfang het van een hand, uw Stamhuis trouw gebleven,

Schoon moord- en beulenzwaard ons blonken in 't gezicht,

En die geen vingren ooit ten hemel heeft geheven

Tot eeden, gruwelvol, en strijdig met den plicht.

Gy kent hem, die uw wieg met dichtgebloemt' omstrikte!

Uw stamelenden groet en kinderlijken lach,

En 't vroege jonglingsvuur dat uit uwe oogen blikte,

Zich op den rand van 't graf nog blij vernieuwen mag;

Die niet, hoe andren ook hun Staatsbetrekking schonden,

Dan door Vorst Willems mond, by 's Vorsten handendruk,

Van d'overteedren band die op ons lag ontbonden,

Dit Vaderland herzag tot wreeder ongeluk;

Die 't zegenend vaarwel mocht hooren uit die lippen,

Zoo dikwerf vol van gunst geopend by mijn' zang,

En als by 't bangst getij' Hem alles scheen te ontglippen,

Vertrouwlijk, deeler was in d'engsten harteprang.

* Nalezingen II, 143.

[p. 323]

 

Gy kent hem; ja ge erkent den voor- den medestander

 

Wien 't ouderlijke bloed nog niet in de aadren stalt;

 

Gy, d'op Oranjes naam ontvlamden Nederlander,

 

Wien God en Heiland blijft wanneer hem de aard ontvalt.

 

Ontfang zijn wenschen dan die de Almacht will' verhooren!

 

Wees, als Haar stem u roept, het heil van 't Vaderland,

 

En voer als 't heldenstaal, den scepter u beschoren,

 

Wat storm er om u bruisch', met onverwrikte hand!

 

Zoo spare u de Almacht in genadig welbehagen

 

Tot voorbeeld van uwe eeuw en 't dierbaar Nageslacht,

 

Dat eindloos in Heur gunst den elpen staf moet dragen,

 

Van wien en wien-alleen dit Neêrland troost verwacht!

 

Zoo hoede u de Eeuwige voor schandelijke banden,

 

Door d' afgod dezer eeuw, door d'afgrond-zelf, gesmeed,

 

En die geen Koning zich laat slingren om de handen,

 

Ten zij hy God, en eer, en Vorstenplicht vergeet!

 

Die banden, die 't gemoed, het vrij geweten, klemmen,

 

Hem leevren tot een prooi, een speelbal van de list;

 

't Vertrouwen, 's levens heil, den bloei en welvaart stremmen;

 

Partyzuchts gruwelteelt, en bron van Burgertwist.

 

Ja, kluisters, zulken waard, als op hun zetels slapend,

 

Door dienaars tot den smaad der monnikskruin gedoemd,

 

Met moed, noch zelfgevoel, noch vorstenhart gewapend,

 

Geen billijk nageslacht dan met beschaming noemt.

 

Neen, Prins, die zult Gy nooit gelijken, maar regeeren,

 

Aan God aanspraaklijk zijn, als Leenheer van uw kroon;

 

En 't Vaderland zal u als boeiverbreker eeren,

 

In schranderheid en moed Oranjes echten zoon.

 

 

 

1825.