De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 5

Christendom.^*

Μηδὲν φοβοῦ ἃ μέλλεις πάσχειν.

Neen, aard en Hemel moog bezwijken,

Gebergten beven als een riet,

Gestarnten uit hun standplaats wijken,

Maar Jezus Godspraak wankelt niet.

Hy, die Zijn Kruiskerk eens vergaârde
En uitbreidde over 't vlak der aarde,

Begeeft haar niet in 't hachlijkst uur.

Hy moog ze een wijl door 't wee beproeven;
Gelouterd rijst zy na 't bedroeven,

Als schittrend goud van uit het vuur.

* Krekelzangen III, 75.

[p. 228]

 

Zij Christus lichaam in Zijn leden

 

Gescheurd door 't heilloos Wangeloof,

 

Door Waanzucht en Geweld bestreden;

 

Hy geeft haar d' afgrond niet ten roof.

 

Nog staat ze, in spijt van die haar haten;

 

Gedrukt, bekommerd, en verlaten,

 

Blijft Hy ze in deernis gadeslaan.

 

Ja, schijn' ze ons ook van de aard verdwenen;

 

Ook in 't onzichtbaar hartvereenen

 

Blijft zy voor de Eeuwigheid bestaan.

 

 

 

Erkennen we in dees bange tijden,

 

Hem die haar zuivert door dit leed;

 

En, moet het, deelen we alle lijden,

 

Tot smaad en wederspoed gereed!

 

Zijn adem zal hen steeds doorzweven

 

Die heilig aan Zijn Liefde kleven,

 

En 't Kruishout torsen op Zijn spoor.

 

Ja, toonen we ons Zijne onderdanen,

 

De stavers Zijner legervanen,

 

Wier arm Hy zich ter dienst verkoor!

 

 

 

Neen, 'k roep u niet tot ijdel pralen

 

Mijn Zoon, of schittrend schijngeluk.

 

Neen! tot vrijmoedig ademhalen,

 

Tot brijzling van het slavenjuk.

 

Dat juk der zelfheid, onzen schouderen

 

Eens opgelegd door zondige Ouderen,

 

Doch waar ons Jezus van ontheft,

 

Om in Zijn volheid weg te vlieten,

 

In 't rein en stoorloos Geestgenieten

 

Dat aard noch sterflijkheid beseft.

 

1822.