De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 4

De Gouden Eeuw.

ô Al te zalig de oude tijd,

Vernoegd met wat de staâge vlijt

Van nooitbedriegende akkers maaide;

Die, niet verpest door weeldrigheid,

Den honger, door geen kunst bereid,

Met lichtverkrijgbare eikels paaide!

Toen wist men nog den zuivren drank

Uit Bacchus goddelijken rank

Met geenen honingzeem te mengen,

Noch door het Tyriesch strandvenijn

Den glans van 't Oostersche satijn

Een' vreemden luister aan te brengen.

[p. 394]

 

't Verkwiklijk veldgroen schafte altijd

 

Een overheilzaam rusttapijt;

 

Het kronklend beekjen, frissche togen;

 

En de uitgebreide lindentak

 

Een luw en veilig zonnedak,

 

Voor die zich in zijn schaduw bogen.

 

 

 

Toen had men noch het ruime zout

 

Om vreemde waren niet bebouwd,

 

Noch linnen wieken aangeschoten:

 

Toen zweeg de felle krijgstrompet,

 

En 't staal werd van geen bloed besmet,

 

Door zoeneloozen wrok vergoten.

 

 

 

Want welk een onverbeeldbaar woên

 

Kon daar naar wapens grijpen doen,

 

Wanneer men de eerste wond zag bloeden,

 

En nergens voorwerp had of doel

 

Waarmeê zich 't onverstokt gevoel

 

Den wreeden bloedstroom liet vergoeden?

 

 

 

Ach! keerde thands 't geschapendom

 

Tot de oude zeden wederom!

 

Maar, heviger dan Etnaas vlammen,

 

Blaakt hebzuchts onverzaadbre gloed

 

't Verwilderd menschelijk gemoed;

 

En laat zich door geen krachten tammen.

 

 

 

Wie was het, wiens gevloekte hand

 

Het eerst uit 's aardrijks ingewand

 

't Verborgen goud heeft opgegraven,

 

En 't weggescholene gesteent'

 

Den doodelijken glans verleend,

 

Waarvoor ons heil en rust begaven?

Libr. II. Metr. V.