De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 4

[p. 392]

Onbestendigheid.

Zoodra de gloênde zonnekar

Haar eerste stralen spreidt,

Verbleekt de dofgeworden star

Voor heure meerderheid.

Als 't woud door Zefirs zoelen aâm

Van lenteroosjens bloeit,

De stormwind schudt de takjens saam,

En 't tronkjen is verschroeid.

Vaak blinkt de zee by kalme lucht

Met effen spiegelvlak,

Vaak heft haar 't buldrend windgerucht

Naar 't weemlend starrendak.

Zoo wisslend staat het gantsch heelal

Op wankelbaren voet!

Wat acht ge op gaven van 't geval,

Op ras vervlogen goed?

Ga, stervling, bouw op ijdlen schat!

Een wet staat eeuwig pal:

Dat nimmer 't geen een' oorsprong had

Bestendig wezen zal.

Libr. II. Metr. III.