De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 4

[p. 347]

Fyllis aan Demofoön.^*
(Naar het oud Engelsch van Chaucer.)

Zy, die Demofoön aan huis en disch vergastte,

Ja meer, die hart en bed hem argloos overgaf,

Beklaagt zich over u, meineedige, onstandvaste;

Smeet ge in uw trouwloosheid de schaamte-zelf niet af!

Gy weet het, Strymons ree' moest reeds uw hulk ontfangen

Eer 't bleeke -Hemellicht van nieuwen luister gloor;

Doch viermaal keerde 't weêr met opgevulde wangen,

En immer stelt uw kiel mijn hopend hart te loor.

ô Mocht ge 't traag verloop van dag en nachten tellen,

Als die u vurig mint en de uren gadeslaat;

Uw bruischend ongeduld deed hart en zeilen zwellen,

En 'k zag niet vruchtloos uit by elken dageraad.

Doch heilige belofte is slechts vermomde logen,

En 't is my-zelve alleen dat ik uw ontrouw wijt'.

Mijn liefde heeft uw hart, uw wensch, vooruitgevlogen,

En 't geen uw mond my zwoer, was met dat hart in strijd.

En echter zwoert gy by de Goden, en....wat eeden!

En zy, zy wreken my noch hun gehoonde macht!

Wat haalt ge u op den hals, wat vloed van ijslijkheden!

Zoo zelf de hemel niet met minnaars eeden lacht.

Maar 'k zwijg van eeden, 'k zwijg van woorden, ijdle klanken;

Ik heb uw tranen-zelv zien vlieten uit het oog.

Zijn tranen meê een deel der valsche minneranken,

Waar aangeleerde kunst de onnoozle meê bedroog?

't Spande alles, alles dan voor één verleider samen

Op 't ongewapend hart van ééne zwakke maagd!

Zijn dit de heldendaân die 't koningsbloed betamen?

Is dit de lauwerkrans die Theseus nazaat draagt?

* Krekelzangen I, 9.

[p. 348]

 

Welaan dan! dat dit schrift uw beeldtnis onderscheide

 

Wanneer u 't grootsch Atheen by zoo veel Helden toont:

 

‘Dees is het, die een maagd door valsche min verleidde,

 

En gastrecht, liefde, en trouw, met ontrouw heeft beloond.’

 

Doch neen, uw vader gaf u 't voorbeeld in 't verlaten

 

Dier Maagd, wier teedre gloed hem 't leven had gered:

 

Dat weldoen leed verdient, en liefde doodlijk haten,

 

Was, zelfs eer Theseus wierd, een vastgestelde wet.

 

'k Heb onrecht! - 't Moest zoo zijn; ik moet mijn misdrijf dragen,

 

En de onschuld van mijn ziel was uw verachting waard.

 

Ziet, Maagden, op mijn lot! wat zoude ik my beklagen,

 

Ziet daar de dartle min, en Jongelingen aart!

 

Neen, 'k wil geen wuften wind met zuchten meer vermoeien,

 

Noch grifflen ijdle klacht in 't onmeêdoogend wasch:

 

Geen strand, waar langs ik zwerf, met tranen meer besproeien,

 

Of menglen ze aan het schuim van d' even wuften plasch.

 

Neen, daar, van waar uw hulk mijn' oogen is ontvaren,

 

(Dat altijd van mijn oog nog nagestaarde doel!)

 

Daar, wreedaart, stort ik my wanhopig in de baren;

 

Licht dat die zelfde zee my aan uw kusten spoel'.

 

Dan, als de golf mijn lijk u onder 't oog zal voeren,

 

Wordt mooglijk in Atheen mijn liefde nog beweend:

 

Doch, zoo 't misvormde rif een teder hart mag roeren,

 

Op 't uwe hoop ik niet: uw boezem is versteend.

 

 

 

1822.

 

Uit chaucers Legend of good Women.