Avondschemering

[p. 72]

Grafschrift.

Hier onder ligt een uil der uilen,

Maar toch een man van groot fatsoen.

Zijn vrouw die dikwils zat te pruilen,
En uitriep: Mocht ik hem verruilen,
Moest nu als weêuw in 't rouwkleed schuilen;

Maar eenmaal, zittende in het groen,

Kreeg ze in haar hoofd, om hem te huilen:

Want anders had ze niet te doen.

Och! die van Westen of van Oosten
Het arme schepsel kwam vertroosten!

Zy gaf hem vast een welkomzoen.