Avondschemering

[p. 19]

Leven.

Ἐν πίςει ξῶ τῇ τ ὑι τ Θε.
Gal. II, 20.

Hy leeft die voor zijn Heiland leeft,

En niet voor aardsche draf:

Voor Jezus die hem 't leven geeft,

Ook na den dood en 't graf.

Hem leven is ons dankbewijs,

Hem juichend toegebracht,

Van wie als zijn verlossingsprijs

Zijn blijde weêrkomst wacht.

Maar leven in den naauwen kring

Van zuizlend lijfsgenot,

Wat is dat, dan vermomde dood?

Ons leven is in God.

[p. 20]

 

Of stelt men daar het leven in,

 

Wanneer men dwaasheên kiest

 

Voor 't eeuwigdurig heilgewin,

 

En heel zich-zelv' verliest?

 

 

 

Ja, krank ter dood, met redding spot,

 

En diepe wonden draagt,

 

Slechts heelbaar door de hand van God,

 

Maar geen genezing vraagt?

 

 

 

Wanneer men Godsdienst smaadt en schuwt

 

Geloof begoochling scheldt;

 

Van Heiland en verzoening gruwt;

 

Van dollen hoogmoed zwelt;

 

 

 

Het Heilig Woord vervalscht, verdraait;

 

Om Hemel lacht en Hel;

 

En 't wroegende gewisse paait

 

Met dartel vreugdespel?

 

 

 

Zou zulk-één leven! - Neen ô neen;

 

Hy sterft steeds eeuwig voort,

 

In zielverscheurende ijslijkheên,

 

En angsten, nooit gesmoord.

 

 

[p. 21]

 

ô Mocht Gods kracht zijn trotschen geest

 

In tijds met siddring slaan!

 

Of - kon by met het reedloos beest

 

Tot louter stof vergaan!

1824.