De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 2

De armen.

Wanneer ik wandel langs den weg,

Ontmoet ik somtijds armen,

Die, hongrig en van koû verstijfd,

My bidden om ontfermen.

ô God, hoe dankbaar moest ik zijn

Voor al uw gunstbewijzen!

Hoe moest ik U, voor 't geen ik heb,

Met hart en lippen prijzen!

Hoe menig wichtje ziet m' op straat

Van koû en honger huilen,

Dat nergens haardsteê heeft noch dak

Om voor den storm te schuilen.

[p. 242]

 

En my, ô Vader, dektet gy

 

Met zachte en warme kleêren!

 

Hun dekt een handvol stopplig stroo;

 

Ik rust op donzen veêren.

 

 

 

Hoe menig kind zwerft wild langs straat,

 

Leert liegen, stelen, vloeken;

 

Terwijl ik uit uw heilig woord

 

Geleerd worde U te zoeken!

 

 

 

Wat voorrecht schonk uw goedheid my!

 

My, boven zoo veel kindren!

 

ô Laat dan nooit mijn dankbaarheid,

 

Mijn liefde nooit, vermindren!

 

 

 

't Is niet omdat ik iets verdien,

 

Of recht heb iets te vragen,

 

Dat gy my boven hen bedeelt,

 

Die zoo veel kommer dragen.

 

 

 

Gy zijt hun Vader en hun God;

 

Als ik, zy ook, zijn de uwen.

 

Laat my dan nooit met trotsch gemoed

 

De klacht der armen schuwen!

 

 

 

Geef boven alles, dat uw woord

 

Die droeven steune in 't lijden;

 

Zoo mogen ze eens, by U omhoog,

 

Zich eeuwiglijk verblijden!