Anderland

7.

Den verdronkene lustte de soep inderdaad. Hij slurpte en smakte en zoog zijn tanden leeg. ‘Wat doe je bang jongen? Denk je dat ik jou wil opvreten? Is er meer?’

De jongen pakte de lege kom aan, als een schuw dier dat voor het eerst een hapje uit de hand waagt, en holde ermee naar de keuken.

Drie kommen slurpte de drenkeling achter elkaar leeg zonder de jongen op te eten en zonder in een vis te veranderen of het raam uit te vliegen.

‘Hoe heet jij dan, kereltje?’

Kereltje had nog nooit iemand tegen hem gezegd.

‘M-malle,’ stamelde hij.

‘Malle?’

Hij knikte en sloeg zijn ogen op en werd zo verschrik-

[p. 19]

kelijk getroffen door de blik van de geweldenaar dat hij in sidderende verwarring raakte en zijn ogen meteen weer neersloeg.

‘Ben jij zo'n malle dan?’

De jongen kon niks uitbrengen.

‘Kijk me aan, kereltje.’

Het was verschrikkelijk om dat te durven, maar nog verschrikkelijker om niet te gehoorzamen. Hij keek en verdronk.

‘Was jij dat? Aan het strand?’

‘J-ja,’ stamelde hij, nog meer verdrinkend. Maar toen ineens: ‘Golven tellen. Ik, golven en toen ... kwam u.’

‘Zo?’

‘B-bent u Nuca?’

‘Nuca?’

De jongen knikte. ‘Bruinvis,’ verduidelijkte hij.

‘Waar heb je 't over, kereltje? Bran heet ik. Bran.’