Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

[Hoe spreken zij dan?]

Hoe spreekt hij dan?

- Altijd als de telefoon gaat schrik ik mij de kolere. Geen kwaad geweten of zo, maar doet gewoon pijn aan mijn oren. Ook als ik hem op zoemer zet. Op een of andere manier ben ik daar te fijngevoelig voor, jemig wat een grote woorden, nou ja, het snijdt mij door mijn ziel dan of ik kan er niet tegen. En ik heb elk kwartaal een nieuw geheim nummer maar het is of ze het ruiken en binnen een maand heeft mijn nieuwe nummer zich alweer rondgebabbeld en daar hebbie ze weer! Rrrrrring, rrrrring! En dan ga ik door het lint. Daarom krijgen wij nu met de paar jongens die dat aangezwengeld hebben omdat ze d'r even hard als ik mee zitten van de PTT die nieuwe toestellen waarmee je alleen maar naar buiten kunt bellen.

Je kunt er niet op gebeld worden, op die toestellen. Alleen maar zelf bellen. Dat gaat dus nog een stap verder dan een geheim nummer: je hebt wel telefoon, maar je hebt helemáál geen nummer meer.

Maar mondje dicht hè?

Hoe spreekt hij dan?

- Kijk, Nederland is een prachtig land, gaat niks vanaf, maar die partijen moeten weg en die kamers moeten weg, want dat wordt nooit meer wat. Waarom worden mensen lid van een Politieke Partij? Uiteindelijk om in de Kamer te komen; vertel mij wat! Macht!

Ik ben helemaal niet voor de anarchie, maar als we de ministeries gewoon houden, die ambtenaren doen prachtig werk, en dat zeg ik heus niet omdat ik er zelf nou toevallig ook eentje ben, dan denk ik zo'n beetje in de richting van daarboven een raad van wijze mannen, tien, zoals vroeger in Griekenland, die onder leiding van W.L. Brugsma of liever nog Maartje van Weegen elke zondagmiddag openbaar vergaderen over hete hangijzers, wat dan direct wordt uitgezonden in Het Capitool. En die mannen worden benoemd voor het leven en dan kunnen de kamers en de ministeries en de staatssecretarissen verder allemaal oprotten! De oude Willem Drees zou in die raad moeten, Pierre Janssen, Frits Philips, Anton Dreesmann, Anton Pieck, Prinses Juliana eh...en G. Kouwenhoven natuurlijk, omdat het uiteindelijk mijn idee is.

[p. 413]

Hoe spreekt hij dan?

‘Graag uw aandacht voor het volgende.

Ik ben met vrouw en kinderen naar Frankrijk geweest, met de caravan achter de auto en je komt op die tolwegen met wind tegen nauwelijks boven de tachtig, dus je ergert je kapot aan alles wat je met honderdveertig, honderdvijftig kilometer voorbij giert. Ja, zo kan ik het ook, zonder caravan, maar we waren nou eenmaal met de caravan. Terwijl de officieel toegestane maximumsnelheid op de Péage honderddertig is.

Dus nou dacht ik als ze op die tolwegkaarten ook de tijd meetikken dat je hem krijgt en dan bij de volgende Péage de nieuwe tijd klokken, dat ze dan weten hoe lang je over zoveel kilometer gedaan hebt en de computer in één keer ziet: die heeft veel te hard gereden dus aan de kant met die wagen en op de bon met zo'n familie!

Dan heb ik verder nog een combinatie van kooktoestel annex reistoilet ontwikkeld voor in de caravan, maar daar wou ik mee wachten tot de RAI.’

Hoe spreken zij dan?

Mr. Frans van Putten:	In de kwestie Vietnam hebben wij altijd aan de goede kant gestaan.
Carla van Putten:	Wij weten allebei bij voorbeeld nog precies wat wij deden op de dag dat Kennedy vermoord werd.
Frans:	Momenteel staan wij met hart en ziel achter de Panpuchiverzetsbeweging, die er op uit is het moederland te bevrijden van de Khmers.
Carla:	Dat is de Khnalf. En onze guerrilla heet Dhan Potnol.
Frans:	Wij hebben namelijk samen een guerrillero geadopteerd.
Carla:	Een echte Guerrilla-strijder voor de Vrijheid van zijn land.
Frans:	En voor honderd gulden per kwartaal verzekeren wij onze guerrillero van gevechtskleding, ondergoed, sokken, schoenen, een plunjezak, een plastic tentzeil en een hangmat.
Carla:	Voor de bevrijding van het Khmer-moederland van de door Rusland gesteunde Vietnamese agressor.
Frans:	En het aardige is dat er bij deze adoptie nadrukkelijk wordt gegarandeerd dat er van je geld geen munitie of wapens worden gekocht.
Carla:	En als je guerrillero sneuvelt dan gaat het geld meteen naar een ander, van wie je ook weer een foto krijgt, dus dan heb je weer een nieuwe. Hij staat op de schoorsteen en Frans en ik hebben het steeds vaker over hem, hè Frans? Vooral 's avonds laat, in bed.

Hoe spreekt zij dan?

- Met de kinderen hebben we het gevierd tot hun veertiende, toen wouen ze niet meer. Mens ik heb wat winterpenen uitgehold en natte kranten met stijfsel gedaan en ontbijtkoek staan stampen tot zogenaamd dan poep, waar ze hun cadeautjes in moesten zoeken.

En gedichten hè, meterslange gedichten. Maar die dingen gaan over. Maar ik dacht hij komt wel weer terug met mijn kleinkinderen, sinterklaas. Maar die willen geen surprises, want dan koop je toch maar het verkeerde voor ze, of wat ze al hebben, want ze hebben alles al, dus die zeggen Oma geef maar geld voor sinterklaas. Maar dat wil ik toch een beetje leuk

[p. 414]

inpakken voor ze dat er nog iets van verrassing aan is, maar ik kom niet uit de gedichten.

Wat rijmt er nou op geld? Alleen maar bekneld, geveld, geteld, geweld, asbelt, dodenveld en teleurgesteld.

Hoe spreekt hij dan?

‘Als zelf scheidsrechter zijnde in de vierde klasse, AVB, zaterdagmiddag, heb ik enig recht van spreken dat ik mij dood erger aan het spelbederf zoals dit wordt bedreven door de grote internationale jongens met hun mooie Fifabadges, zoals we nu weer links en rechts zien gebeuren in Europacupverband! Laten we zeggen dat het twee-twee staat en er nog vijf minuten te spelen zijn dus er veel van afhangt. Ik denk hier met name ook aan de kijkers thuis die nu eenmaal uit de aard van het beestje doelpunten willen zien en een winnaar. Dan gaat er een bal over de zijlijn. Opzettelijk of niet, dat doet er nou niet toe. Maar in plaats van dat de grensrechter hem dan even stopt die bal, uiteraard nadat het gehele leder de lijn is gepasseerd, maar nee, steken ze keurig hun vlag omhoog en staan ze die bal na te kijken hoe hij meters verder rolt, vaak de hele sintelbaan over, wat kostbare seconden scheelt die niet bijgeteld worden! Alsof die bal zich onderweg nog zou kunnen bedenken en met een achterwaartse ommezwaai terug in het veld zou kunnen keren!

Dus is mijn advies: als de bal definitief over de lijn is, stòp hem dan even, Heren HH internationale grensrechters! (Of kunnen ze soms geen balletje stoppen omdat ze, zoals ik dus wel, zelf nooit behoorlijk gevoetbald hebben?! Wat mij brengt op het hoofdstuk Vriendjespolitiek in de scheidsrechterij, waarover graag een andere keer!)’

En dan nog iets...door c. van der laak

Wij toerden nog de vorige week met de auto door Frankrijk, Cock en ik, aangezien ik nog een paar kathedralen miste en ik al enige jaren bezig ben met een vergelijkend onderzoek naar de getallensymboliek achter de maten van de diverse Gothische Zijbeuken. Cock gaat dan zolang naar de Prisunic. En weer viel mij op, ik kan daar nu eenmaal niets aan doen, maar de hele dag vallen mij dingen op, hoe armzalig de fantasie van de gemiddelde Franse Restaurateur is!

Ik bedoel dit niet op het terrein van de Kookkunst, want die schijnt over het algemeen wel in orde te wezen, ook al heb ik nooit enige aanvechting gevoeld om dit te verifiëren, daar wij al onze mondvoorraad, inclusief de primus, in de kofferbak met ons mee van huis nemen; maar meer op het gebied van de Naamgeving...

Zo turfde ik tussen Chartres en Metz liefst zesenveertig Restaurants die ‘Le Cheval Noir’ heten en vierendertig Eetgelegenheden die men ‘Le Cheval Blanc’ heeft gedoopt!

Ik noem dit VAN DER LAAK's WET VAN DE BANALISERENDE EXCLUSIVITEIT.

Door namelijk het voor de hand liggende, als zijnde te weinig ‘exclusief’, voorbij te lopen, wordt het ‘gewone’ minder en minder toegepast, waardoor het Alledaagse tenslotte de hoogste staat van ‘apart-zijn’ vertegenwoordigt.

Zo ben ik, op al mijn reizen door La Douce France, nog nooit een Restaurant tegengekomen dat ‘Le Cheval Brun’ heet!