Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

[Rijschool van der Brul]

Zakken

Max van der Brul van Rijschool Op Zijn Staart:

‘Het is als rijschoolhouder zo, dat één op de tien van je leerlingen, die leren het nooit. Aan hoe ze gaan zitten weet je het al: dat wordt nooit wat. Maar als lid van de Bond van Witte Rijschoolhouders, ben je verplicht zo iemand toch een kans te geven.

De grootste kneus in dit verband had ik wel in de heer P. van Lingen. Ik kan z'n naam veilig noemen, want hij is nou geëmigreerd naar Australië, want daar heeft'ie tenminste de ruimte. Zodra ik Van Lingen op de wagen kreeg, zette ik als eerste alle raampjes tegen elkaar open, want anders ging ik onderuit van de valiumwalm. Toen ik dat doorkreeg zei ik, voor het begin van elke les, dat'ie zich moest laten rijden, want niks is zo gevaarlijk als leerlingen onder kalmerende invloed.

Ik bracht dubbele veiligheidsriemen aan, want zonder valium zat'ie zo te trillen, dat het leek of de leswagen niet helemaal spoorde. Vanzelfsprekend had ik dubbele bediening en ik ben - al zeg ik het zelf - een hele snelle jongen wat ingrijpen betreft, maar bij Van Lingen viel er niet tegenop te pompen. Nee, P. van Lingen was wel de hopelooste leerling die rijschool Op Zijn Staart ooit binnen de bebouwde kom heeft losgelaten, want aan de grote weg ben ik nooit met 'm toegekomen.

P. van Lingen, ex-leerling van Rijschool Op Zijn Staart:

‘Van alle rijscholen waar ik autorijles heb genomen, omdat ik nou eenmaal niet over één nacht rijvaardigheidseisen ga, spant rijschool Op Zijn Staart wel de kroon, voor wat betreft puinhoop en instructie.

De grondoorzaak van de frictie tussen mij en Op Zijn Staart zat hem in de verschillende tempi van reageren tussen instructeur M. van der Brul en mijn persoontje. Het huidige verkeer eist immers dat men vaak in honderdsten van seconden situaties overziet en navenant handelt. Vroeg ik Van der Brul: “Zal ik dit

[p. 352]

of dat doen, of zus of zo reageren”, dan had hij net even teveel tijd nodig om het juiste antwoord te geven, waardoor een enkel lesje - en ik ben de eerste om dat toe te geven - wel even minder prettig afliep.

Van der Brul's weifelende optreden maakte mij op den duur zo nerveus, dat ik vóór elke rijles een handjevol Valmane achterover moest slaan. En hoe onschuldig dit plantaardig, kalmerend preparaat ook is, ik achtte het niet langer verantwoord mijn autoscholing toe te vertrouwen aan een rijschool waar ik me niet zeker voelde.’

1e les

Van der Brul:

‘Vooral bij rotondes kon Van Lingen er maar niet aan wennen dat hij rechtsom moest rijden.’

Van Lingen:

‘Dan kwamen we bij een rotonde en dan vroeg ik alleen maar of ik met de klok mee, of tegen de klok in moest rijden, maar voordat Van der Brul een antwoord had gegeven, was het vaak al te laat.’

2e les

Van der Brul:

‘Het was alsof elke lantaarnpaal of vluchtheuvel een magnetische aantrekkingskracht op Van Lingen uitoefende.’

Van Lingen:

‘Zo'n geel zoutvaatje, zal ik maar zeggen, met zo'n groen raampje erin, waar verder niks op staat, wat moet je daar nou mee. “Dat je er aan twee kanten langs mag”, riep Van der Brul dan. Is het dan zo vreemd dat ik in het begin wel eens een beetje moeite met kiezen had?’

3e les

Van der Brul:

‘Het probleem was misschien ook, dat toendertijd het wagenpark van rijschool Op Zijn Staart uit één stuks bestond en wanneer die, na de bekende heisa met de verzekering, weer was opgeknapt of ingeruild, waren we vaak al weer een paar maanden verder en was Van Lingen alles wat we tot dan toe geleerd hadden, kan je wel zeggen vergeten.’

Van Lingen:

‘Het probleem was natuurlijk ook, dat ik elke keer weer moest wennen aan een hele nieuwe leswagen.’

[p. 353]

Laatste les

Van Lingen:

‘Halverwege de laatste les zei ik dus dat ik naar Australië zou emigreren en met de lessen op moest houden. Toen zijn we gestopt langs de kant van de weg (waar het volgens mij helemaal niet mocht) en toen heeft Van der Brul het stuur overgenomen, dat weet ik nog wel. Waarschijnlijk was hij gepikeerd dat Rijschool Op Zijn Staart nu verloor wat volgens mij hun enigste leerling was, dat hij daardoor ineens zo woest begon te scheuren.’

Van der Brul:

‘Toen Van Lingen had opgezegd, nam ik opgelucht het stuur van hem over, maar ik vergat dat aan zijn kant de dubbele bediening zat.’

Scheurgang Compromismie
Recycling

- Oh dat heeft Henk ook, die loopt de hele dag te denken van wat kunnen we nu weer eens recyclen.

- Eigenlijk is dat begonnen bij onze moeders. Die scheurden poetsdoeken van oude overhemden en onderbroeken. Tenminste de mijne.

- Die van mij deed dat ook. Mijn Jansen en Tilanus-mandje, noemde zij dat.

- Maar ik bedoel eigenlijk meer hoe je de afgedankte kleren van de een weer voor de ander kunt gebruiken; die recycling zijn wij meer mee bezig. Vooral met de maatverschillen dus.

- Dat heb ik ook al ja, dat Femke straks gewoon in mijn kamisooltjes naar school gaat, bij wijze van zomerjurkje.

- Ik draag Dick zijn oude overhemden al jaren; als duster, bij het soppen.

- Leo begon de laatste jaren zo'n buik te krijgen in zijn polo-pulls. Dus die draagt onze jongste nu, bij wijze van Kruipbroekje, I-de-aal!

- Hoe gaat dat dan?

- Gewoon: de mouwen als pijpen. Zit heerlijk strak en warm om de beentjes. En dan de coll als een luier naar boven omslaan en dichtdoen met een grote speld op de navel. Zit uittekunst! Leo moest wel even wennen aan het idee dat onze peuters nu in zijn nek plassen, overdrachtelijk dan, maar nu doet hij zelfs geen oud T-shirt meer weg! Heerlijk korte broekjes voor de zomer!

- Een vriendin van mij die heeft dat gedaan met de ouwe gleufhoeden van haar man. Die was kaal die man, vandaar die hoeden, maar die heeft toen een toepet genomen, dus zaten ze ineens met vijf, zes hoeden die niet meer gebruikt werden. Toen heeft ze daar aan de zijkanten twee gaten ingeknipt, ter omtrek van een kinderdijtje. Behalve dat het erg grappig staat, is het gewoon ontzettend prakties, die uitstaande rand om het baby-middeltje - tegen morsen en dingen op de grond laten kukelen en zo.

- Heb jij dat ook met sokken, dat je met al die halve paren zit, dat er altijd eentje weg is?

- Oh maar dat vinden de onze juist leuk, twee verschillend gekleurde wanten! En oude handschoenen met vingers staan helemaal het einde, als kindermutsjes. Gewoon strak over die koppies trekken. Echte Haantjes de voorste, zien ze er mee uit!

Toestel (II)

‘Wij hebben nu vijf van deze toestellen op ons Fitnesscentrum staan. De Haden Dynavit Aerobitronic 30. God, wat is er veel veranderd. Als ik nog denk aan de tijd, toen we met een paar huis-tuin-en-keukenhometrainertjes begonnen...! Op de Aerobitronic maak je ook wel een soort fietsende beweging, maar de computer maakt 't zó anders. Die geeft namelijk ook je polsslag aan, de warmte-omzetting in je lichaam in Watts per kg, de zuurstofopname, je pedaalsnelheid, de afstand die je fiets in jogmiles en de calorieën die je per rit omzet. Dit is echt cardio-aerobic fitness! Je gebruikt dus niet alleen je lichaam op een ontzettend goeie manier, ook je hersens krijgen een fikse beurt, met al dat rekenwerk.’

[p. 354]

Scheurgang Laat-moderne Gezelligheid

- En hoe hebben jullie het gehad?

- Druk! Nog nooit zo'n drukke vakantie gehad.

- Je ziet er ook niet best uit, als ik het eerlijk mag zeggen.

- Vind je het gek? We stonden elke dag om zes uur op!

- Waarom zo vroeg?

- Dan begon de cursus Meditatie, tot half zeven.

- Wat van opgestoken?

- Nee, niet echt wat van geleerd. De Lotus-zit kende ik natuurlijk al van thuis en verder riepen ze alleen maar dat je je moest ontspannen, alles los moest laten en je helemaal over moest geven; gewoon de geest in zijn vrij zetten. Dat was eigenlijk alles.

- Maar wat mediteerde je dan? Wat ging er dan door je hoofd?

- Nou voornamelijk dat ik ontzettend terug naar mijn bed verlangde! Je moet rekenen we gingen er nooit voor een uur, half twee in, daar, want alles wat we de hele dag deden werd op video opgenomen en dan 's avonds teruggekeken met z'n allen, ter evaluatie, heette het dan. Maar volgens mij hadden ze dat zo geregeld om zelf het dorp in te kunnen, die cursusleiders. Dus je werkte je echt het lazerus de hele dag, van 's ochtends zes tot 's avonds zeven. Nee, Claar zei het ook al, na een dag of twee: ik geloof dat het niks voor ons is Giep, zo'n Doe-Vakantie. Zijn we te oud voor.

- Maar ik las dat er een cursus toneel was, kabaret, straattheater...

- Nou dat was meer een cursus in één. Toneel, kabaret, straattheater, mime, beweging, dans - dat was allemaal 1 geheel, omdat de leiding er vanuit ging dat alles één was en zeker het leven in Zuid-Frankrijk. Dus na de meditatie en de Tai-Chi, wat gewoon een beetje ochtendgymnastiek op Japanse muziek was; werd er dan ontbeten in het dorp onder leiding van die Pierre en Reinier, want dat waren zo'n beetje de twee die het daar voor het zeggen hadden. Koffie en croissants, je kent het wel. En dan moesten we heel goed kijken naar hoe het leven in dat dorpje op gang kwam.

- Maar je kreeg dus geen acteerlessen?

- Welnee! Het enige wat er gebeurde was dat we om beurten boodschappen moesten doen en dat Pierre of Reinier dan op video vastlegde hoe jij de Boulangerie binnen ging en er weer met tien stokbroden uitkwam. Ja, je moest dan wel brood gaan kopen terwijl je zogenaamd net had gehoord dat je moeder was overleden, maar in feite kwam het erop neer dat ze ons gewoon alle boodschappen lieten doen.

- En die Mime dan?

- Ken jij het provencaals wat er daar wordt gesproken? Je móet wel mimen als je ze duidelijk wilt maken wat je nodig hebt, dus daarmee hadden ze die óók gecoverd, de cursus pantomine. Uitgekookt stel hoor!

- En Dans en Beweging?

- Na de boodschappen gingen we terug langs het strand, zo'n klein kloterig kiezelstrandje, waar de zon dan al drie uur op had staan te blakeren en dan moesten wij onze schoenen uitdoen en dan zo elegant mogelijk bewegen op blote voeten: dat was de cursus Dans en Beweging!

- Maar je wilt me toch niet vertellen dat àlle cursussen op die manier gingen? Wat was de cursus Massage dan, bijvoorbeeld?

- Massage hield in dat we bij elkaar de ergste blaren in de zalf zetten, als we van dat kiezelstrand terugkwamen.

- En Clowning dan?

- Clowning dat viel óók onder de sprongen die je maakte en de bekken die je trok als je over die kokende kiezels danste, net als Akrobatiek.

- Nou okee, maar dan kwamen jullie thuis, op dat Kasteeltje zal ik maar zeggen, en dan werd er toch zeker wel een serieuze cursus gegeven? Wat was Tekenen en Schilderen dan?

- Schilderen hield in dat we in drie weken de hele buitenboel van hun zogenaamde kasteeltje hebben afgekrabd, geplamuurd en geverfd, en als we vroegen wanneer we nou eens Tekenen kregen dan zeiden ze dat we moesten wachten tot het eind van de Doe-Vakantie, want dat we dan vanzelf getekend zouden zijn. Nee dat zeg ik; dat is eens maar nooit weer!

- Dus van de cursus Regie is ook niks terecht gekomen?

- De Cursus Regie hield alleen in dat je om beurten de leiding had bij de afwas en alle andere corvees!

Nee, alles bij elkaar is het vreselijk tegengevallen. Maar op zich is het hele idee Doe-Vakantie natuurlijk prima. Daarom wilden Claar en ik volgend jaar dit eens proberen. Ken je dat?

- Schei uit, niet doen! Hebben Fnuikje en ik gedaan, deze zomer.

- Wat van geleerd?

- Ben je gek! Wilt U Mijn Rug Insmeren, in het Spaans, meer niet!