Hoe journalisten het doen!
U hebt er zeker tien onder ogen gehad: reportages over prostitutie, of interviews met hoeren, want dat is nog steeds een gewild journalistiek onderwerp. Hoe doen ze het en wat kost het? Op vragen die eeuwenlang de mannelijke verbeelding hebben geprikkeld, kent u nu de antwoorden. Wij van de Bescheurkalender waren nieuwsgierig naar de reacties van de prostitué's op al die publiciteit. En vooral: hoe doen de journalisten het? Het kostte moeite een prostitué bereid te vinden met ons te praten. Door heel veel publieke dames werden wij onheus bejegend als wij ons als journalist bekend maakten, maar uiteindelijk stemde Corrie toe in een gesprek. In haar ‘werkvertrek’ heeft zij de Bescheurkalender hangen, dus dat was een goede binnenkomer. Corrie (26) is bloedmooi en zeer intelligent.
- Hoe vaak heb jij journalisten ontvangen?
- O, schei uit. Minstens twintig keer. Ik ben er zo'n beetje in gespecialiseerd. Als ze zeggen dat ze journalist zijn, schat ik meteen hoe lang 't gaat duren. Als ze een bandrecorder bij zich hebben, mogen ze binnenkomen, want een bandje heb ik zo volgeluld. Maar je hebt er ook die komen voor een ‘sfeerreportage’. Daar moet ik niets van hebben. Die zitten maar te wachten tot er iets interessants gebeurt.
't Liefst zouden ze een dag onder je bed willen liggen en 't mooiste is dan natuurlijk als ik door een lastige klant bijna gewurgd zou worden.
- Stellen ze goede vragen? Vragen ze je bij wijze van spreken ‘het hemd van je lijf’?
- De meesten zijn veel te zenuwachtig. Eindelijk zitten ze dan tegenover je, een jongensdroom wordt werkelijkheid. Ze beginnen eerst nog te vragen naar je erge jeugd, maar 't liefst zouden ze meteen met de deur in huis vallen: hoe doe je 't, wat kost 't en vertel 's een paar gekke gevallen. Daar geilen ze op. Nou, ik heb mijn verhaaltje klaar. Ik zeg bijvoorbeeld dat ik vreselijk wordt uitgebuit. Of ik zeg dat ik wel degelijk een sociale functie vervul. Altijd goed.
- Je hebt zeker ook een paar standaard ‘moeilijkeklanten-verhalen’?
- Ja, maar daar moeten ze extra voor betalen. Kijk, een interview van een uur kost honderd gulden. Willen ze dan nog een paar SM-verhalen, dan kost dat 25 gulden per verhaal extra. In het echt doe ik helemaal niet aan SM, maar speciaal voor de journalisten heb ik wat spullen gekocht (zwepen, een leren pak, kettingen en zo) en daar vertel ik dan wat over.
- Zijn de reportages veranderd, in de loop van de tijd?
- Ja, de heroïne, hè. Ze willen nu allemaal een heroïne verhaal. Nou, als ik dat aan zie komen, ga ik even naar achteren, dan zet ik met lipstick een paar rooie puntjes op m'n rechterarm en die laat ik dan zien. Trappen ze zo in.
- Zijn er nog lastige journalisten bij?
- Je bedoelt, die aan het eind van het gesprek nog iets anders willen? Nee, nooit. Nee, ze zouden voor geen goud zelf uit de kleren willen, daar zijn 't te grote schijtebroeken voor. Ik doe het nog wel, met journalisten praten, maar al dat gebabbel is vaak vermoeiender dan mijn bedwerk. Ik heb wel 's gedacht: als ik nou 's van mijn hele verhaal een stenciltje maak en ik geef dat voor honderd gulden, dan zou ik heel wat vlugger klaar zijn.
Auteursrechtelijk beschermd
