Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

[p. 310]

It's a maf, maf, maf, maf, maf Amstermad

- fotoboek van Henk Lannée -

‘Met de trein naar Amsterdam gegaan. Dacht: wat Ed van der Elsken kan, kan ik ook. En te gekke tiepes zijn er genoeg. 't Zou gezond zijn voor Edje als 'ie 's wat concurrentie kreeg. Nou bij het Centraal Station was 't al raak. 't Wemelde er van de gekke tiepes. Moet je die goser met die fiets zien...Pffff!’

‘Op de Dam...nou ja...te kust en te keur. Deze kiek draait eigenlijk om die man daar links vooraan. Zit middenoverdag gewoon te pitten. Op een bankie. Ja, dat is nou Amsterdam, mensen. Heerlijk...! Marvellous...! Drôle...!

Jammer dat ik mijn telelens ben vergeten. Toch sfeer genoeg in deze prent, dacht ik zo, n'est-ce pas? Bon!’

‘Even verderop...het Damrak...POW! Je struikelt over de gekke tiepes. Kijk, dat stel daar links! Zij houdt iets boven haar hoofd. Om de zon af te schermen. Of...ze wil liever niet gefotografeerd worden. Toch doen dan...Doet Ed van der Elsken ook. Maar gewoon blijven roepen, zoals hij doet van: Hee, jullie daar. Staan blijven!, dat durf ik nog niet zo goed...’

‘Het monument op de Dam valt me erg tegen. Is geen gek tiep te bekennen. Ja...daar loopt'er een. Hoe deed Ed van der Elsken dat ook al weer. “Hee, jij daar! Ouwe rukker! Laat je 's mooi op de kiek zetten door Oom Ed...eh...Oom Henk.” Gek tiep draait zich om...haalt uit...en ik krijg me daar een opsodemieter! Recht op m'n lens. Is 't geen fantastische kiek? Een gebalde vuist, voor het monument van de vrede...!

Reeds!’

[p. 311]

‘Op het Spui zijn de bankjes leeg. Organiseert Ed van der Elsken ergens in de stad een sessie en heeft'ie alle gekke tiepes van heel Amsterdam opgetrommeld? Ik doe een stap naar voren om het Lieverdje scherp te krijgen...glij ik gewoon uit in een hondedrol! Te gek plaatje geworden. Alle foto's die je hier maakt...I don't know...ze swingen gewoon, that's it...bon!’

‘Van het Spui, door de Leidsestraat, achtervolg ik een wel héél te gek tiep. Die zet het op een lopen...! Heeft mij in de gaten. “Hee, jij daar! Staan blijven!” Gek tiep versnelt de pas. “Blijf nou effe staan. Dan kom je in een fotoboek!” Gek tiep gaat rennen. Bij de Keizersgracht heb ik 'm bijna te pakken. Komt net lijn 2 aan scheuren...! Gek tiep springt naar binnen...ik druk af...deuren klappen dicht...maar ik hèb 'm! Achter die linkerdeuren zie je 'm duidelijk staan...Pfffffoe! Een te mad tiep was dat!’

‘Het Leidseplein...! Jongens, jongens wat een feest. Fotograferen is ook geluk hebben. Of wacht 's...als je dat omdraait: geluk is...fotograferen!

Zit daar, gewoon op straat, een toffe vogel op een saxofoon te spelen. PANG! Raak! Niet lang nadenken...meteen camera instellen....knip! Dankuballeefd! Wel een gulden geven. Geen furore maken en poen verdienen met een fotoboek, over de ruggen van je gekke tiepes heen...! Ja, toch? C'est vrai...bon!’

‘Fotograferen kan ook dangerous zijn...For sure! Wil ik op het Museumplein, bij gebrek aan gekke tiepes, mooie prent maken van Rijksmuseum, word ik bijna uit m'n schoenen gereden...! Merde, you motherfucker! Zo'n foto is eigenlijk een aanklacht, een schreeuw: Amsterdammers, doe iets! Want anders gaat jullie stad mooi naar de kloten...! Damn it!

[p. 312]

‘Dat had iemand me getipt. Je moet zeker bij Bodega Keyzer gaan kijken, daar zitten lekker veel artistieke tiepes. En ja hoor! Hele rij...gewoon lekker in de zon! Dichterbij komen vond ik een beetje te maf, maar u herkent ze wel. Die vogel daar bij die fiets...is dat niet...Ed van der Elsken! Kan bijna niet, want'ie heeft geen toestel bij zich. Maar toch...Ik besluit mijn camera op te bergen en 's te gaan kijken. Dat zou helemaal te gek zijn. Pffff! La vie est wonderful!’

Een hele nieuwe fiets

Het was ook om de bestwil van zijn benen, en dat hij dan tenminste nog eens buiten kwam, dat de kinderen vader een nieuwe fiets hadden gegeven, voor zijn eenzame, zeventigste verjaardag. Een prachtige sportfiets met wel tien versnellingen, van de hele familie. Een van zijn zeven kleinzonen, van wie hij zich pas na anderhalf uur de naam herinnert (weer iets wat zijn vrouw, die hem goddank een bijgehouden verjaardagskalender heeft nagelaten, nooit zou zijn overkomen) wil hem net de werking van de versnellingsdingen uitleggen, wanneer de drie achterkleinkinderen een speciaal door zijn oudste dochter geschreven liedje op de wijze van de Eurovisiemars inzetten. Opaas deugden worden er op rijm in bezongen en de emoties worden hem teveel, zijn zonen ontkurken flessen wijn, in de keuken staan de mooiste schoondochters af te wassen, er staat hem nog iets bij van koffie en nòg een lied en toen waren ze ineens allemaal weg en is hij op bed in slaap gevallen met zijn gebit nog in.

Nu gaat hij zijn nieuwe fiets proberen, want hij woont in een rustig buurtje, waar dat zonder al te veel autogevaar nog kan. Hij tilt zijn linkerbeen er met zijn rechterarm overheen; de zadelhoogte klopt. Hij kan bij de pedalen. Hij zet zich met zijn rechterbeen af, wankelt even, en zet zich dan malend in beweging. Grote hemel, wat trapt dat snel en licht! Wel lief dat ze daaraan gedacht hebben, maar dit traptempo houdt hij nog geen minuut vol, voelt hij nu al. Hoe heette die kleinzoon van de versnellingen? En van wie van zijn zonen was dat weer de zoon? En had hij het nummer van hun telefoon?