Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

Koot droomt zich af

Soms zou ik best een Moderne Smaak willen hebben. Dat lijkt mij namelijk reuze makkelijk en enorm veel tijd schelen, als je uitsluitend Moderne Dingen Mooi vindt. Je hebt dan hooguit het probleem dat je moeilijk kunt kiezen omdat je bijna Alles Even Mooi vindt. Ik echter, verstoken van het geringste greintje Moderne Smaak, kan niet kiezen omdat in mijn ogen bijna Alles Even Lelijk is.

Zo zijn mevrouw Koot en mijzelf nu tien jaar getrouwd, maar zitten we nog steeds op die destijds als ‘tijdelijk’ gekochte eetkamerstoelen - gewoon in alle gehuwde tussentijd geen akseptabel zitmeubel tegengekomen. En tegen een te pruimen Moderne Tafel zijn we óók nog alsmaar niet opgelopen. Gek hè? Toch zou ik ons geen Snobisten willen noemen, want die dóen of zij Niets Mooi vinden en wij vinden ècht Niets Mooi, tegenwoordig.

Misschien, ben ik ook vaak bang, raken wij vanaf heden nooit meer bij deze tijd in de pas en zullen wij dat wat voorbij is altijd mooier blijven vinden dan wat er aan de hand is en zijn wij dus eigenlijk niet echt in Leven. Nog pijnlijker wordt het als ik straks over tien, vijftien jaar Mooi vind wat ik nu voor geen prijs in huis wil hebben, omdat het Modern (dus Lelijk) is. Maar goed, toekomstmuziek. Voorlopig moet u me geloven Simplisten: ik kan geen modern gebouw, geen modern meubel, geen moderne auto, geen moderne lamp, geen moderne vaas, geen modern servies, geen moderne japon, geen modern kostuum en geen moderne plant aanwijzen die mij echt iets Doet, die mijn ogen streelt of waarvan ik, uit de grond van mijn esteties hart, kan zeggen: ja, dat vind ik nou Mooi! Ben ik dan soms een Stijlgek, een Barokfetisjist, een Citroën Traction-Avant-fanaat, een Art Déco-lampen-verzamelaar, een couturekoper? Helaas, ook dat niet. U hoeft uw hoofd maar even om de hoek van de deur te steken en ons onsamenhangende zootje gemeubelte zien staan om te konkluderen dat wij absoluut Geen Smaak hebben. Zou dat het zijn? Dat ik geen slechte of ouwerwetse smaak heb, maar helemáál geen smaak? Dat zou me wat moois wezen, want ik ben nu natuurlijk al veel te oud om er nog eentje aan te leren. Maar ik ga niks forceren: liever géén Smaak dan een Moderne Smaak!

Want om nu maar even bij de Moderne Meubels te blijven: daar valt naar mijn smaak (die ik dus niet heb) veel te weinig boeiends aan te beleven. Hoe men uw bankje ook heeft bekleed (zuiver scheerwol, eerlijk leer of echte skai) in anderhalve minuut ben je er voor de rest van je leven op uitgegekeken, omdat er in Moderne Meubels geen Geheim meer zit. Geen hoekjes, geen gaatjes, geen raadsels. Het gemiddelde tweezitsbankje (let er bij het kopen van een tweezitsbankje altijd op dat u er met drie

[p. 154]

volwassen personen nog ruimschiks opkunt) gaat de laatste tien jaar uit van deze steriele basisvorm:

Moderne stoelen idem van ditto. In het Stoelwezen is de diagonale lijn van de jaren vijftig, helaas, nauwelijks doorgetrokken. Wij hebben er nog twee van staan. Kent u ze nog? Die Vlinderstoelen? Hoe dat zit en wat daar allemaal in kan, als er niemand in zit!

Maar ja, nergens meer te koop. Dus wat moet je, als je geen Moderne en geen Antieke Stoel wilt? Je zou hooguit nog de Eikenhouten kant uit kunnen, maar daar heb ik het helemáál niet op, op van dat zware, massieve gedoe met halverwege alle poten van die ongelukkige, opgezwollen knieën. Overigens schijnt er in die Massief Eikenhouten Sektor net zo gerommeld te worden als in het Antiek. Waar gebeurd voorbeeld: Oom en Tante van mij. Kochten onlangs ‘Zwaar Massief Eikenhouten Kloostertafel.’ Toen hij eenmaal stond (vijf man waren er voor nodig geweest om hem de trap op te krijgen) bleken de bestaande stoelen te laag. Dan moest er in hemelsnaam maar een stukje van de nieuwe tafelpoten af. Ging slechts om een centimeter of vier, acht. Om de tafel op zijn kant te krijgen moesten de buren van links en van rechts erbij komen. Toen men er eindelijk in was geslaagd het gevaarte slagzij te doen maken en mijn oom zijn handzaag in de eerste poot zette, raspten de tanden van zijn zaag zichzelf in één haal geheel plat. ‘Tja, wat wil je: massief geloogd Eiken’: kirde Tante Trots. Dan de elektriese zaag van buurman maar geprobeerd. Ggggrrrr. Wat was dat voor een wit wolkje dat daar bij het eerste contact tussen poot en Elektriese Zaag opwaaide? Even uit, die zaag. Verrek, kijk eens buurman: dat lijkt warempel wel fineer. Het is geloof ik helemaal geen Massief Eikenhout, het is een laagje finéér! Maar dat gewicht? Hoe komen ze dan aan dat autentieke Kloostertafelgewicht? Jezus! Weet je wat het is?

Wat er onder dat fineer zit? Waar die vier enorme poten van gemaakt zijn? Van Beton!

Want zo gaan die dingen, tegenwoordig. En wie hier niet tegen kan, die sluit zich aan bij de laatste Sektariese Mode (De Oranje Mensen) of blijft binnen op zijn sinaasappelkisten zitten, met de gordijnen en zijn ogen stijf dicht.

Koot

P.S.: toen Wim Bosboom in Koning Klant onthulde dat het helemaal niet waar was, van die Betonpoten, heb ik onmiddellijk met deze Oom en Tante gebroken. Ik heb nu nog maar één Oom en dat is eigenlijk niet eens een echte Oom. Maar wat doet het er toe? De enige familie waar wij ons allen in thuis voelen is toch immers de Bescheurfamilie?!

P.P.S.S.: Lees, voor het ware eikenhout/beton-verhaal, het boek ‘Broodje Aap’ van Ethel Portnoy en Scott Neary, een uitgave van De Harmonie.

Kunst is kippevel of tranen.
Koot en Bie,
(cultureel directeuren van het Simplisties Verbond).
tekening: Waldemar Post.