't Is met recht een AKTIEVE beperking die je jezelf oplegt met de metodiese terughoudendheid!
Hoeveel kilometers heb ik niet afgeijsbeerd?
Hoe meer ik erover nadacht, hoe duidelijker 't voor mij werd, dat de metodiese terughoudendheid aansloot op mijn eigen mensvisie, waaraan ik het doel van mijn agogies werk ontleen: mensen helpen om in hun eigen situatie, eigen verantwoordelijkheid te nemen, met betrekking tot datgene waartoe zij van binnenuit gemotiveerd zijn.
Maar juist omdat mijn mensvisie zo haarscherp korrespondeerde met de metodiese terughoudendheid, kon ik overeind blijven in de stormen die in Den Dol gingen woeden. Want dat de deelnemers zeer sterk reageerden op mijn eigen veranderde konkrete situasie, omdat ik mij aktief beperkend ging opstellen, dat was buiten kijf!
De deelnemers kregen het gevoel dat zij aan hun lot waren overgelaten: hun buurtwerker, hun Leider, hun Steun en Toeverlaat deed ineens niets meer! Zat de hele dag in zijn kantoortje voor zich uit te staren!
Ja, ze moesten eens weten hoe ik me zat te verbijten! Ik ging door de hel! Dat hele klien en strak georganiseerde buurthuis Den Dol desintegreerde in no time. Ik zag 't onder mijn ogen gebeuren. Moest ik ingrijpen?
Nee, niet doen! Aktief zijn in het beperken.
Laten ze er zelf maar achter komen!
Het eerst viel de Bejaardenkaartmiddag weg, omdat ze de kantine een paar keer gesloten vonden.
Ja, dank je de koekoek, die kantine werd in feite door MIJ beheerd en elke dag rekende IK de kassa tot op de cent na! En ook in de kantine stelde ik me terughoudend op, met maar één doel voor ogen: laten ze maar zelf ontdekken hoe ze ook deze lagere behoeften (natje en droogje) ZELF kunnen regelen. Vanuit die konkrete situasie moet dat leiden tot het stellen van wezenlijke vragen. Hoe komt die koffie, hoe komt dat pilsje, hoe komen die koeken daar eigenlijk in die kantine?!
En zo zit je van je eigen mikro-situasie in de makro-ekonomiese vraagstukken, waar zij allemaal mee te maken hebben.
In de praatgroepen was ook een duidelijke beweging-naar-binnen te konstateren.
Bijna elke dag werd ik door de deelnemers zelf op het matje geroepen. Waarom ik niks meer deed...En ik werd er toch voor betaald...Ze eisten dit, ze eisten dat...
En ik legde 't ze wel uit, maar ik kon 't nog niet tastbaar maken, niet levend, wat dat wilde zeggen: ‘metodiese terughoudendheid.’ Afwachten, dacht ik maar.
Vanmorgen zag ik het eerste konkrete resultaat van de door mij zo bewust toegepaste metodiese terughoudendheid.
Ik vond namelijk een brief in de bus waarin CRM mij met ingang van vandaag op nonaktief stelt en mij na drie maanden ontslag verleent!
Wat was er gebeurd?
Een delegatie van buurtbewoners had gisteravond de hal van het ministerie van CRM in Den Haag bezet, tot ze een staatssecretaris te spreken zouden krijgen. Die kwam en nam geen halve maatregelen, zie boven.
Ja, 't kwam natuurlijk wel even raar bij me aan, maar nu ben ik er toch niet ontevreden over. Want de metodiese terughoudendheid heeft gewerkt!
De deelnemers hèbben zich dan toch maar even hun eigen menswording gerealiseerd vanuit hun eigen kontekst.
Ik denk dan ook dat ik niet ga protesteren of in beroep ga tegen mijn ontslag. Nee, ik stel me gewoon terughoudend op.
Daarvoor heb ik ook tien jaar té fijn gewerkt in Den Dol.
Aad de Bie, werker
Auteursrechtelijk beschermd
