Faems weer-galm(1670)–Cornelis de Bie– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 248] [p. 248] Vierde hooft-stuck Vruchteloosen rouw over de vernaemste eygendommen van een ongerust houwelijck Spruytende Vyt verstooten liefde, geboyde vryheydt, bedwonghen huys-sorgh, benyde welvaert, dwalende hope, verborgen druck, verlaeten troost, ende onstelde rust. Verstooten liefde SOo ick my vast had verbonden Aen de liefde en de trouw Creegh ick aengename wonden Corte vreught voor langen rouw. Want de liefde soo ick speur Sterckt den mensch, en weer can delven En is in haer eygen selven Heylich bitter, soet getreur, Gal met suycker over-goten En een smaeckelijck fenyn Diemen qualijck heeft genoten Oft men voelt een bange pyn, [pagina 249] [p. 249] En gepeysen swaer als loot Men gevoelt terstont in't herte Een genuchtelijcke smerte En daer naer een blyde doodt. Minne sieckte doet lanck quelen 't Is een lieffelijcke straf, Al haer soet walght inde kele Soomen 't proeft, men wenscht om't graf. Als fortuyn den rugh eens keert Aen de sot verliefde menschen Die niet hebben dat sy wenschen, Dan is liefde haest verteert. Dan baert liefde niet als stryden Ah! men sterft dan sonder noodt In veel teghen-spoet en lyden Al den dagh een nieuwe doodt. Sulcken liefde can niet staen Want haer pyn het leven hindert En vermeerderende mindert, Jae moet groeyende vergaen. Hoe veel rusteloose nachten Hebben my stets niet gequelt Met swaermoedige gedachten, En met traenen over-telt, Al de dagen van den tyt Die ick mocht met rust beleven En my wisten troost te geven, Ah! die ben ick seffens quyt. Jae die zyn als roock verdwenen Al myn woedend on-gedult Al myn clagen, suchten stenen Grondeloose putten vult. [pagina 250] [p. 250] Wat vermaekelijck verdriet Can de min de menschen schencken En daer naer het leven krencken Als-men die eens bersten siet? Want de liefde van d'een syde Nimmermeer hout vasten standt. Midts sy voedt haer eygen lyden, En haer selven brenght tot schandt. Wat een druckelijck gewelt Vindtmen in de sinnen woelen? Wat on-lydelijck gevoelen Dan de bange zielen quelt, Als-men siet sijn liefd' verstooten Sonder rust en sonder troost, En noch meer sijn quael vergrooten, Daer-men niet als druck en oost. Wat gy sorght 't en is maer roock Van geluck, en ramp vol plaegen Die gy binnens hert moet cnagen Al den dagh een on-heyls spoock. Daer-men niet gelijck wil trecken, En saem proeven suer en soet Maer malcanderen verwecken Tot een gram en droef gemoet, Daer de liefd' verkeert in nydt En soeckt haren torn' te wreken, Dan begint de eer te breken, En men wordt Godts zegen quyt. Ach hoe quaet is't soo te mallen! En stil swygens droef te zyn, Dat u daegelijckx doet vallen In veel lyden, druck en pyn, Dan baert liefde niet als quaet [pagina 251] [p. 251] 't Zyn gevarelijcke plaegen Als de liefd geen pyn can draegen En weckt ieder een tot haet. Liefde can geen quellingh lyden Daer-om wenscht sy duysent mael Van malcanderen te scheyden, Als te leven in veel quael. Liefde die verstooten wordt En geen weder-liefd' can winnen Loopt als dwaes en sonder sinnen 't Schynt haer leven wordt gecort. Wat wil ick myn clacht toch saeyen Inde wolcken van de lucht? Liefde moet haer selven paeyen Een verstooten liefd' baert sucht. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij