Uytlegh van de voor-plaet
Bestaende in 't Godtvruchtgh Voor-nemen van den Autheur.
O Sterffelycken Mensch, die comt dit Beêldt t'aenschouwen,
En wenscht te weten, waer ghy u wilt op betrouwen,
Als ghy eens overdenckt wat dat den sin beduyt
Van de ghesteltenis die 't selve Beêldt besluyt:
Besonder daer den Mensch in synen fleur van leven
De doodt voor ooghen siet, en schynt daer voor te beven,
Bedenckende den schroom der Hellen, die syn ziel
Soo dickwils voelt als hy in vele sonden viel,
Die 't quaedt betalen moet, en eeuwigh daerom lijden,
Jae derven Godts Gesicht, die 't Licht is van 't verblijden
En Ziele-saligheydt, die-men soo haest verliest
Wanneer-men eens den wegh des Wereldts wellust kiest
Ons licht verleydende, om Eeuwighlijck te dolen:
Soo sal ick segghen wat in dit Beêldt leyt verholen,
Want ghy dat niet en vat, en aen my 't selve vraeght
Om dat het vrees'lyck schynt, en niemandt en behaeght
Door t'schrickelyck gesicht des Draecks en ander Beesten
(Al te afgryselyck om sien) mits t'Helse geesten
Tot straf der Sondaers zyn, brakende vlam en vuur
Daer niet als pyn naer volght die ons valt al te suur,
Om haer te wederstaen: en nochtans alle menschen
Verdraeghen moeten, schoon sy t'selve niet en wenschen,
Maer connen schouwen, als sy aen Godt syn getrouw,
In hem te dienen, en stervende met berouw
Van hunne [so]nden: maer soo niet, zyn te beclaghen,
Mits dat de sonden hun ter Hellen connen draghen ....
Ons leven is gelyck als eenen Boom die wast
En wederom vergaet, daer niet en is aen vast
Als lyden en verdriet, vol droef en bitter plaghen
Die als twee Ratten(dat zyn dagh en nacht) ons knaghen
En oock doen kennen, dat wy anders niet en zyn
Als Aerde, Waeter, Vuur, en Locht in eenen schyn
| |
Van wonder, die de doodt gedurigh sien voor ooghen
Ons altyt volghende, om (als 't Godt wil gedooghen)
Te haelen naer het graf, dat aen ons eyghen is,
Voor t'Lichaem, en voor Ziel, t'licht oft de duysternis:
Soo dat dit Beêldt ons leert, dat wy geen kracht en hebben
Als die Godt aen ons geeft, by d'ydel Spinne-webben
Te vergelycken, daer m'op steunen in't gesicht
Des doodts, die daghelycks ons dreyght met haren schicht
Om dat-se seker is, en daer wy aen verbonden
En als geketent zyn, en nochtans gheene sonden
En vluchten soo 't betaemt, bestaende in het quaet.
Van Wellust, Dronckenschap, Onkuysheyt, Nydt, en Haet,
Eer-schendingh, Achter-clap, Gramschap, en Woeckeryen,
Moort-lust, Wraack-giericheyt, en ander schelmeryen,
Dat sonden zyn die-men dickwils te laet beclaeght
Schoon ons gewisch als eenen Worm gedurigh knaeght,
Dat-men beweenen sou sulck ongeregelt leven,
Waer door de Ziel op t'lest den doodt steeck wort gegeven,
Niet eens bedenckende de straffe van het quaet
Der sonden, en dat t' leven hanght aen eenen draet
Die al te licht'lyck breckt; wee dan die hun becoren
Met de becommernis des Werelts, en te voren
Niet eens en peysen dat de doodt soo seker is,
En haeren straffen boogh noyt comt te schieten mis.
Leert Christen Ziel hier uyt: hoe treurigh dat wy leven
In dit droef Tranen-dal, daer ons niet wort gegeven
Als weynigh honingh die gemenght is met veel gal
Van tegenspoet, dat al te lastigh vallen sal
Van die het proeven moet, hoe wel dat sal behaghen
Aen Godt den Heer, als wy den tegenspoet verdraghen,
En vreesen hel noch doodt, door de getrouwigheydt
Die wy hem schuldigh zyn, en de stantvastigheydt
In het oprecht Geloof, en af-keer van de sonden,
Wee dan die sonder af-standt daer in wordt bevonden
Om het peryckel dat tot hun verdoemenis
En Eeuwigh ongheluck daer in te vinden is.
Waerheydt baert Nydt.
|
|
Auteursrechtvrij