Brieven der gemartelde apostelen
(1675)–Govert Bidloo–
Auteursrechtvrij
[pagina 26]
| |
 | |
[pagina 27]
| |
Na soete rust. de gloed der hooge middag-son
Heeft my genoeg geroost. so ik uw diensten kon
Voldanken met mijn bloed, Hermagoras 't sou drijven,
Tot Aquileia, daer wy u voor 't laetste schrijven.
Hoe Naddavar, in 't kort, mijn lijf een Lijk sal sien.
Toen Hytacus, quam na AEglippus te gebien,
Gevoelde strax Gods Kerk, sijn hete bloed-dorst branden,
En de uytgelate Moord sloeg sijn gescherpte tanden,
Door vel, en been in 't hert. de schrik door-rijd mijn leen,
Nu ik gedenk hoe wreed, dat ondier ons verscheen,
Daer ik mijn ampt bediende, een Valk quam ingestoven
Met opgesparde bek, om Duyven wech te roven.
Die, kundig van den aert van hunnen erf-vyand,
Wel vluchten, maer helaes! sijn klauwgelijke hand
Geensints ontvluchten, al te wel gewent, de pluymen
Te strooyen in de lucht. hy lag lang op sijn luymen,
Nu brak hy teffens op, met al, wat roof-aes eet
Klemvogels, Havicken, en Adelaren, heet
Op vogel-schendery. mijn lieve jongen beven,
En kirren, vol van vrees, daer sy, in 't woeden leven.
Het huys stond overend; die kon hield sich noch schuyl
Tot ik in 't midden van 't gejammer, en gehuyl,
Te voorschijn kom, om self de stoor-storm 't hooft te bieden.
Toen sag ik 't hevig bloed in 't blosende aensicht zieden;
De wraek sloeg slag op slag, een blixem uyt het oog,
Een donder uyt de mond; een buy van vloeken vloog
Door het geheele huys: sy wuyven, winken, drijgen,
En janken, om mijn lijf in hare klem te krijgen.
Ik sprak, wel mannen, hoe dus hevig? hoe dus wreed?
Wat heeft men u misdaen? dat weet gy die mis-deed,
Verleyder, rieper een van over mijne schouders,
Uw Gods-dienst rockend twist. de kind'ren haten de ouders,
En volgen u, gy brengt een nieuwe wet in 't land,
Die hert, en Kerk ontrust. 't is tijt men die verband.
| |
[pagina 28]
| |
Nu sal den inbreuk, van uw lose ketter-stromen
Ons niet verrassen, 't is met u al omgekomen.
Naddavaresen komt, verft uwe vuyst met 't bloet
Dat stout's lants altaer-dientst so lang heeft ongewroet.
Wy moeten 't haetlijk schuym van onsen bodem vegen:
Het rijk is met die pest tot barstens toe verlegen.
Die al den wasdom van de tempel-bouw verplet.
Ik wilde yets seggen, maer vond my terstond beset,
Van Hof-soldaten, en gebeten burger-benden.
Ik was nauw buyten 's huys, of 't graeu, verhit op schenden,
Rukt my, met koorden stijf geknevelt, over straet;
Daer voelde ik stok, en vuyst van al wat om my gaet.
In al dit bulderen, en baren, en rumoeren,
Tast elk my aen, na dat de drift hem aen kan voeren,
Of na hy godloos is. ik werd getrapt, veracht,
Geschopt, genepen, blaeuw geslagen, en belacht,
Bespogen, en gesleurt, ik scheen een aes voor dieren,
Die dol van honger, om 't ziel-togend lichaem gieren.
Ja elk was moedig, die maer van mijn bloed beklad,
Of stucken van mijn kleed, of hayr in handen had:
Tot dat ik half vertreên, en half ter dood gesmeten,
Den kerker naek, daer ik tot noch toe heb geseten.
Het eenige dat my de ziel nu pijnt, en drukt,
Is, dat ik niet en weet, sints ik ben wech gerukt,
Hoe 't met geselschap ging van mijne les-genoten.
Ik steun op haer geloov', dan 't zijn noch ted're loten,
En naeuwelijk ge-ent. ik vrees dees gure vlaeg
Sal haer de Son, en dauw van Godes Woord (hoe graeg
Gaf ik dat voetsel u mijn God-geliefde kind'ren.
Voor mijne laetste gift) licht eeuwiglijk verhind'ren.
Ten sy de blye maar, en boodschap die ik bracht,
Het wonder dat ik deed strek 't zaed, daer ik uyt wacht,
Een rijke Christen-oegst. hoe vol van mededogen
Mijn hert is. ik sal haer op aerd niet meer beogen.
| |
[pagina 29]
| |
't Hans sta ik op de proev' der Christe-toets-steen, maer
Mijn ziele door Gods geest geloutert, vreest 't gevaer,
Der proev' niet, self het lijv', hoe aerts het is, gedreven
Door sucht tot Hemel-eer, bied haven, leden, leven
Aen 't dertel Heydendom dat hitsig, en verwoed
Gestijft door Priester-haet, het vet, en menschen-bloed
Met kittelende vreugt, in vuur, en vlam hoort kissen;
Sy roepen veel van haer altaer-geheymenissen,
Die nu door kinder-ernst tot hunne God, niet blaekt
In yver tot dit woen, werd aen het hert geraekt
Door rafende eersucht, om den Koning na te volgen.
't Gemeen Volgt meest de Vorst, die wreed, en onverbolgen
Haer voor gaet in de moord. O! Naddavar, o! stad
O! volk voor wien ik God altijt met yver bad,
Hoe mach het u van 't hert, my van u wech te stoten,
Door wien gy so veel deugt gesein hebt, en genoten!
Wat set gy my mijn dienst onmenschlijk wreed betaelt!
Gy hebt mijn anders, daer ik noch aen denk, onthaelt
Hermagoras, gy hebt te met mijn droev.... maer 't denken
Aen 't keurlijk onderscheyt, mocht de gerustheyt krenken,
Ten minsten steuren, die ik nu door God geniet.
Ik dank uw vrientschap dan, en sal nu door verdriet,
Door armoê, piin, en dood Gods liefde sien te winnen.
Mijn eerste leven komt my nu noch vaek te binnen.
De geld-dorst, maekte my een gier'ge Tollenaer.
Ik dwong, en perste 't volk (wat zijn die sonden swaer!)
Meer af, dan self de wet belaste te betalen.
Ik liep de laetste mijt, indien s'er was, op halen,
En soog het herte-bloed uyt slechte wees, en weeuw.
Mijn hert was doov', wanneer de honger met geschreeuw
Verlichtinge van schat, uyt armoê quam te bidden:
Tot dat, God zy gedankt, my Christus in het midden
Van mijn geweldery, met sijn genade omscheen,
En my bracht op den weg, die wy nu bly betreen.
| |
[pagina 30]
| |
So daegt de Somer-son, uyt droeve Winter-nachten,
En spoeit na 't as-punt toe. ik heb ô! vriend, geen krachten,
Geen woorden in 't verstand, om u te seggen, hoe
Mijn hert, toen ik verliet het Tol-huys, was te moê.
Matthaeus leek niet meer Matthaeus, ik te voren,
Gebannen van al 't volk, mocht nu de lessen horen,
De suy v're ziele-spijs genieten, in Gods Kerk;
Ja sloeg, door hooger kracht gedreven, hand aen 't werk
Dat zielen woekert. komt leert zielen God verpanden,
O! Tollenaers wascht af uw blaeuw-getelde handen
Aen onrechtvaerdig geld. bidt God hy sijn licht,
Uw blind-geboorne ziel, doe stralen in 't gesicht.
God zy met u, nu heb ik 't al voor 't laetst geschreven.
Ik wacht de dood. 't is of een nagel werd gedreven
Door hand, en voet, so beest mijn veder op 't papier.
Vaer wel, ik kan niet meer, mijn vriend wy scheyden hier.
|
|