Uit de wijdte

[p. 28]

Leunend aan 't raam

Het eerste licht komt met de wind wat streelen
door d'open plooien van het nachtgordijn.
Ik leun aan 't venster en ik hoor U kweelen
verrukte vogel, in den groenen schijn.

'k Zie diep de schaduw van de wilg priëelen,
de schim van water en de vage lijn
van liggend vee, den weg en 't koren-geelen
en 'k ruik de boonen die zoetbloeiend zijn.

'k Heb geen belofte meer, geen beeld van noode
hoe schoon de hemel is...... ik denk alleen
wij gaan als blinden, boven kruis en zoden

hier door de tuinen van het Eden heen,
Maar elken morgen zijn wij 't weer ontvloden
en zoeken 't licht, wat ons zóólang omscheen.