Uit de wijdte

[p. 5]

Gevallen koren

De slaande nanacht drukte diep haar sporen
met looden regen in 't bezwaard gewas.
En wijd en zijd ligt het verstruikeld koren
gevallen terwe en vervlegeld vlas.

Ik lag in 't weerlicht naar 't rumoer te hooren
en 't varend onheil langs het vensterglas
en alle illuzies sneuvlen en verloren
gaan in het oogwenk dat bevelend was.

Soms stijgt de zon op een verwoestten morgen.
Het lijkt vergeefs te zaamlen wat nog staat
De stilte is haat'lijk en het licht te laat.

Maar 't pad weer zoekend tusschen duizend zorgen,
zwenkt weer èn blad èn vogel hemelwaart.
En elke plas roept door 't verdriet: aanvaard!