De bellenblazer

[p. 96]

VII.

Nog wuiven wel de boomen
Nog ruischt het trotsche riet
Het wordt wat het geweest is
voordat het was, het Lied.

Nog waaien klanken over
van storm en mirliton.
Nog beeldt natuur haar toover
in 't borr'len van de bron.

Oneindig zijn de dalen
en hoogten aller lust.
Maar dat is wat mij niet meer
verrukt en verontrust.

Natuur en al haar waarde
één bladzij poëzij.
Uw lichaam en de aarde
't wordt oud en gaat voorbij.

En enkel is mij over
na de verwarde reis,
Het uitzien en het wachten
naar de komst van Beatrijs.