De bellenblazer

[p. 82]

Bretonsche Kantmarkt

Aan 't eind van 't heuv'lig slingerpad
langs de Bretonsche zee,
wier aanschijn witter wenkte dan
de wolk die overglee,
lag 't grijze stadje in de rust
en 't schuimgeruisch benee....

Ik kwam, een duister vreemdeling,
hier afwaarts tot het plein.
Er was dien morgen kantmarkt in
de volle zonneschijn.
Een tuin vol witte rozen zelfs
ze kon niet blonder zijn.

Een rij van open tenten stond
gesteld aan elken kant.
Maar witter dan 't gespannen zeil
en 't wit gestrooide zand,
was krans en kap en boezelaar
die ging van hand tot hand.

Waar droomt men zich in dit festijn
van schuim en zilverklank?
Waar is de ziel beland dit uur
in licht en bleek gesprank?
als zacht de torenklok vermaant
met oude stem ‘Heb dank!’

[p. 84]

[p. 85]

 

Zij stond, een simpel zuiver kind

 

van het Bretonsche land

 

temidden d' opgewoelde pracht

 

van haar geprezen kant,

 

een lachend mensch, die uitziet over

 

het hoog besneeuwde land.

 

 

 

Haar kleine handen waren al

 

bedrijvig in de zon.

 

Ze leken als gedoken in

 

het schuim van eene bron.

 

In schoonheids eeredienst was zij

 

de bruid en teed're non.

 

 

 

Een bed vol witte floxen en

 

een witte toef sering

 

een vlindervlucht, een paradijs

 

is mij d' herinnering.

 

En niets dan licht schijnt mij 't heelal

 

en heilig.... nu ik zing.

 

 

 

Het leven heeft een klein moment

 

een kinderlach tot klank.

 

't Verleden is verspat als schuim

 

de toekomst blij en blank.

 

En uit ons hart, als uit de nis

 

des torens, klinkt - ‘Heb dank!

 

Heb dank!’