De bellenblazer

[p. 80]

Heuveltuin te Saint Wandrille

Het loover en de beddingen der beken
de heesters en de zwarte kruinen schuin.
Het komt verdoemend op ons neergestreken
boven de muren der verweerde tuin.

Het gras, de paden en het bloemgebeker,
wijzelve staand op het verschoven puin,
het is al dalend hier en al onzeker;
één tijdloos vluchten van een donker duin.

Uit een gebroken bekken, zonder water,
O! Aphrodite! rijst uw starend beeld.
Vergane liefde van den dood omspeeld.

De wegen gaan zoo snel, de wind vergaat er
rondom. Een ongeziene vogel kweelt....
Het licht stikt in een weelde, die vergeelt.