De bellenblazer

[p. 1]

DE BELLENBLAZER

[p. 4]

‘Qui donc aurait le droit
de haïr sa misère
devant le Fils de Dieu
navré sur son Calvaire?’
(Chanson bretonne).

[p. 7]

De Bellenblazer

Gij danst op mijn adem
gij vlucht van mijn lippen,
O! droom, die tot breken
wil eeuwig ontglippen.
O schoonheid! ik wiegel
u groot op mijn luim.
Mijn spel en mijn spiegel!
Mijn hemelruim!

Mijn zuchten doorhuivert
de wanden vol weelden.
Mijn geestdrift verzuivert
de kleuren en beelden.
Hoe zie ik bevreemd,
als mijn lippen berusten,
in die glanzende beemd
naar het draven der lusten.

In roerloozen dommel,
van wond'ren volvlogen,
als een donkere hommel
aan een bloem, omgebogen;
zoo hangt gij, doorraasde
gereed tot uw zwerven,
Vaarwel! mijn verbaasde!
Mijn droom, die moet sterven....

[p. 8]

 

Daar drijft ge, getild op

 

de toppen der winden.

 

Gij fonkelt en trilt op

 

het licht, mijn beminde.

 

Gij vlucht langs de dingen.

 

Gij drijft door dit dal.

 

Uw reis is mijn zingen.

 

Mijn tijd'lijk heelal.

 

 

 

Ginds valt al tot nevel

 

in 't zonlicht, dat schijnt,

 

aan donkeren gevel

 

de droom, die verdwijnt.

 

De bel, die ik blies

 

aan mijn bevenden mond

 

tot een eeuwig verlies

 

van de wijs, die ik vond.

 

 

 

In mij is al 's hemels en

 

werelds geschater;

 

de vreugd' en het leed

 

door het licht en het water.

 

In mij is de bron en

 

de zee, en ik zie

 

mijn adem tot zonnen

 

van fantasie.

 

 

[p. 9]

 

O! bel, die ik blaas,

 

gij, mijn lachend verdriet!

 

Mijn vluchtige vreugde

 

mijn liefde, mijn lied!

 

Ge danst op mijn adem

 

Gij rust op mijn luim.

 

Ik zing.... en omvadem

 

het wereldruim.