Johan Michel Dautzenberg 1808-1869

[p. 213]

De heide

Vreedzaam ligt de bruine heide
In des avonds rooden gloed;
Menig kever rust er zoet,
Die, als groen gesmijde, u vleide
In den bloemen op der heide.
Immer stiller wordt de heide.
't Bieken heeft zacht uitgezuisd,
't Hommelkijn luid uitgebruisd,
't Bletend geitjen van der weide
Zwijgt als zij op bruiner heide.
Alles sluimert op der heide.
Slechts het haasjen waakt en spiedt,
Duikt zoodra het ietwat ziet;
Licht gekleed in dunner spreide
Stapt een meisjen door de heide,
‘Wees gegroet, o bruine heide!
Groot en ledig heen en weêr
Waakt dan niet een diertjen meer?
O geen leed, o neen, bereidde
Ik den diertjens op der heide!’
Schemering omhult de heide
Menig oude wilgeboom
Nikt haar toe als tooverdroom
‘Ach, wie helpt me, dat ik scheide
Van dier groote, groote heide!’
Zwarter wordt allengs de heide!’
Doch 't geritsel en gelispel
Steigt uit halm, uit kruid en mispel,
Geenen menschengeest verleide
Middernacht op zwarter heide!
Angstvol rent zij door de heide
Hoorbaar klopt heur hartelijn,
Als een fladderend vogelkijn;
Heure voeten bloeden beide
Angstvol rent zij door de heide.
Eenklaps scheurt van zwarter heide
Weg des hemels nachtgewaad,
En een enkel sterken staat,
Dat het heul en heil verbreide,
Vonklend boven bruiner heide.

NT 1863, II, p. 327.

(naar Mw. Luise von Plönnies: Die sieben Raben).