Johan Michel Dautzenberg 1808-1869(1935)–A.-E. van Beughem– Auteursrecht onbekend Vorige Volgende [pagina 195] [p. 195] Het O.-L.-V. beeld Hoe straelt de zonne zengend warm! Hoe kwelt my hitte en dorst! Zoo zucht een reizer oud en arm Uit zwaerbedrukte borst. Hy zucht en klaegt vermoeid en bleek Ach doof is berg en rots, In d' afgrond echter tiert de beek En sterft in zelfgeklots. Voorby is nu myn lust der jeugd, Voorby is scherts en vreê De tyd ontnam my kracht en vreugd En gaf my nood en wee. Hoe loeg my eens vol klank en zang De berg in 's morgens strael! Hoe bitter is my nu de gang! De plein hoe droef en vael! Hy kucht den berg op als hy kan, Staet menigmalen stil, Hy siddert, ach, die oude man, Hy kan niet als hy wil. Zyn voet is krank en krank zyn hert, De berg is hoog en steil, Zyn bittre nood, zyn wrange smert Stoort geener ziele heil. Het vogelken verstaet hem niet, Dat bly in 't loof verkeert; De roze glimlacht, die hem ziet, En weet niet wat hem deert. Van zyne wangen rolt het zweet Op den verharden grond, Die niets van liefde en deernis weet, Noch wat een hert verwondt. Zoo klaegt hy eenzaem en hy gaet, Geen troost verryst en blinkt Hy klaagt tot hem de kracht verlaet, Tot dat hy nederzinkt. [pagina 196] [p. 196] Vertwyfling schiet uit zynen blik, Zyn hert verkleumt van pyn; Hy zegt vaerwel aen 'aerdsch geschik, De ziele vol venyn. O jammer die my 't aenzyn bragt! Dat ik niet eeuwig sliep! Vervloekt de droevige onheilsnacht Die my in 't leven riep! Dewyl hy in zyn sombre gril En toorn en wanhoop mengt, Ziet hy een beeld, dat arm en stil Hem uit de verte wenkt. Der moeder grimlach zoet hem streelt Het kind heeft ze op den arm; En tot hem spreekt 't genadebeeld Ook ik was naekt en arm. Ook ik ging aen den lydensdag Bergop den zwoelen gang, Toen van het huis de hamerslag Verklonk zoo naer en bang. Ook ik en stiet geen klacht meer uit Toen ik het kruis omwrong, Toen my - de troostelooze bruid - Een snydend zweerd doordrong. O kom tot my en trooste dy, Dyn heil rust in myn arm; O blik het aen, en du bist vry Van dynen pynen zwerm. O zie, myn kindjes lacht dy zoet Het wenscht dy, naekt en bloot, Kom arme! kom, wees welgemoed En neem het op dyn schoot. O kom en neem't in de arme dyn En druk het aen dyn hert Dan klaegs du nimmermeer van pyn, Myn kindjen kent dyn smert. [pagina 197] [p. 197] O talm toch niet, o kome weêr En laet den droeven haet Kom weder tot dyn God en Heer Hy zy dyn toeverlaet! Hy nam op zich des kruises hout Hy draagt ook dynen last, O kom, hoe zwak, hoe moe en oud, O kom en wees zyn gast. Hy noodt dy uit ter zaligheid Op Thabor in de tent Daer loont hy dy in eeuwigheid En 't lyden heeft een end. Myn kind wacht dy met ongeduld, Hoor eens wat het dy biedt: Ik draeg den last, ik draeg de schuld O kom en talm toch niet! Dus sprak tot hem het arme beeld Gemilderd was zyn smert, Hy weende zoet om 't geen hem scheeld' En troost vloot in zyn hert. Den Heiland hy zyn herte gaf, Die liet er zich in neêr, Hy ging met hem bergop en af Alleen ging hij niet meer. Hy droeg den hemel met zich rond; Ontviel hem soms een ‘ach’ Dan dacht hy blyde weêr terstond Aen den beloofden dag. Hy dacht dan aen de zaligheid Op Thabor in de tent Hy dacht aen schooner eeuwigheid Na zyner lyden end. Vertaeld den 23 February 1847. J.-M. DAUTZENBERG. Uit de Maria-liederen van Guido Görres. Br. II 1847, p. 199. Vorige Volgende
Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend