Johan Michel Dautzenberg 1808-1869

[p. 193]

Aen eenen knaep.

Zoo vroeg alrede, armzalig kind,
Legt men uw lydend oog in boeijen,
En vreest voor u en licht en wind
Hoe mild ze ook in de lente gloeijen.

Gy moogt den vryen blik niet slaen
Op lentekleed, noch lentewangen,
Slechts met geslotene oogen gaen
Door bloemen, bloesems en gezangen.

Het regt des kinds, met heldren blik
De lente, 't oog van God, te aenschouwen,
Hebt gy verloren; - en 't geschik
Ach! dat verdient niet uw vertrouwen.

Zoolang nog met zyn vrolyk licht
De meimaand nestelt in uw harte,
En de onschuld met haer lentgezigt,
Kunt gy verduren toch die smarte.

Zoolang gy zien moogt in u zelv'
Op rein en zuiver zielgeschitter,
Tot puin niet valt uw hartgewelf,
Zoolang is niet uw aenzyn bitter.

Myn dierbaer kind, ik zegen u,
Dat nimmer uwe geestige oogen
Zich dekken voor een licht, hoe ruw
'T ook zy, of dat ze een scherm gedoogen;

Dat gy terug niet deinst voor 't licht,
Dat gaerne zich door's harten scheuren
Vael, verwloos en ontgoocheld rigt,
Wen zich diens wanden oud ontkleuren.

Slechts éénen scherm behou gestaeg:
'T geloof aen elken blik der ziele
Dat gy hier nimmer gist omlaeg
Hoe menschen drog-en boosheid kriele.

Naar het Hoogduitsch.

J.-M. DAUTZENBERG.

Br. II, 1847, p. 38.