Katoen van cel tot weefsel

Produktielanden.

Men noemt de verschillende katoensoorten naar de landen, vanwaar zij afkomstig zijn. Zij kunnen herleid worden tot zeven hoofdkategorieën:

1.	Katoenen van Noord-Amerika.
2.	Katoenen van Zuid-Amerika.
3.	Katoenen van West-Indië (Antillen).
4.	Katoenen van Afrika, voornamelijk van Egypte.
5.	Katoenen van Oost-Indië en Azië.
6.	Katoenen van Australië.
7.	Katoenen van Europa.

[p. t.o. 16]

Katoen Selectie. Bescherming van de bevruchte bloemen.

De voor de ontrispingfabriek bestemde katoen wordt door wagens aangebracht

[p. 17]

De voornaamste katoenvoortbrengende Staten van de Vereenigde Staten van Noord-Amerika, in volgorde van hun belangrijkheid, zijn: Texas, Oklahoma, Mississippi, Arkansas, Georgia, Alabama, Noord-Carolina, Zuid-Carolina, Louisiana, Tennessee, Missouri, Arizona, Californië, Nieuw-Mexico, Virginia, Florida. Als produktieland komt Noord-Amerika aan den kop met de Vereenigde Staten (in het seizoen 1924-1925: 13.619.000 balen van 500 lb. bruto; (500 lb. = 226.797 kg.) Daarna komt Oost-Azië: in 1924-1925 was er de opbrengst 5.988.000 balen van 400 lb.; (400 lb. = 181,437 kg.)

Van vóór vijftig jaar is men in de Vereenigde Staten flink begonnen het aldaar gekweekte katoen zelf te verwerken tot weefsel. In het seizoen 1923-24 bedroeg het verbruik aan ruw katoen er 54% van de opbrengst en het jaar tevoren was de verwerking hiervan tot 68% gestegen. Schommelingen doen zich ook steeds hier voor, maar het zelf-verbruik gaat het 50% in de laatste jaren steeds te boven.

Het Amerikaansch aanbod van ontkorreld katoen verminderde gedurig, wat, al den eenen kant, tot gevolg had een stijgen van de katoenprijzen, en, al den anderen kant, een geweldige mededinging van de Amerikaansche katoenspinners en wevers. Dit was een spoorslag voor de Europeesche landen, om de katoenteelt in hun koloniën en protectorale gebieden aanzienlijk uit-te-breiden: Engeland in Indië, Egypte en Soedan; Frankrijk ook in Soedan. België bleef niet ten achter op pogingen in Kongo; maar aanvankelijk schenen de proefvelden in Neder-Kongo weinig goede vooruitzichten op-te-leveren. Na aanleg van enkele proefvelden in Maniema, te Nyangwe in 1915, verklaarde M. Fisher, Amerikaansch deskundige, toen verbonden aan de proefstations in Kongo, dat dit distrikt een geschikte streek is voor de katoenteelt. Elders werden dan nog proefvelden aangelegd en menig gewest voor deze cultuur gepast bevonden.

In de allerlaatste jaren gaat er de katoenteelt goed vooruit; men kweekt er reeds katoen in de volgende distrikten: Maniema, Lomami, Sankuru, Kasaï, Neder-Uele, Opper-Uele, Ituri, Ubangi.

[p. 18]

De volgende tabel geeft een klaar overzicht van den snellen en zekeren vooruitgang van de katoenteelt in de kolonie:

Jaren	approximatieve (ruw)	opbrengst in ton. (ontkorreld)
1915	1
1916	12	4
1917	60	20
1918	320	140
1919	650	215
1920	1.000	335
1921	2.000	665
1922	3.000	1.000
1923	2.668	890
1924	4.750	1.580
1925	9.500	3.165

Het jaarlijksch verbruik van onze spinnerijen is ongeveer 65.000 ton; wij zijn er dus nog ver van af de noodige hoeveelheid te vinden in onze kolonie.

Er dient nog opgemerkt, dat de katoenteelten in Kongo uitsluitend gedreven worden door de inboorlingen. Dus geen sprake van groote uitbatingen, welke geleid worden door Europeanen en waar de kleurlingen als loontrekkenden arbeiden.

De zaden worden kosteloos den inboorlingen verstrekt, die elk voor eigen rekening een klein katoenveld bewerken, in de nabijheid van het dorp, want de zwarten houden nog van hun geboorteplekje en verkiezen daar buiten niet ver te gaan arbeiden. Zij brengen het zelf ter markt en moeten daartoe soms twee dagen marcheeren; ze worden er naar gelange de waar betaald. Een minimumprijs kan officiëel vastgesteld worden door den vice-gouverneur, dit om misbruiken van onmenschen te-keer-te-gaan. Overtreding hiervan wordt gestraft met een boete van 100 tot 1.000 frank. Wie in Kongo op de katoenmarkten van een distrikt wenscht katoen te koopen, moet daartoe verlof gekregen hebben.