Oprit naar het geluk

[p. 139]

Hoofdstuk 19

Het diner is een succes geworden. Taco, een nog maar heel bescheiden verband schuin over z'n voorhoofd en rechterslaap, wordt omringd met een zorg, die hem verlegen maakt en onhandig. Als je ook zo het middelpunt bent...

Ze hebben zich voor de feestelijkheid een beetje mooi gemaakt, de meisjes, terwijl de tafel, als met Loets verjaardag, is versierd met bloemen.

Huug slaat een toast en daar is wel aanleiding toe, vindt hij. Op de eerste plaats dan: Taco's herstel, waarover ze zich allemaal om het hardst verheugen. Dan de gebeurtenis, die nog geen gebeurtenis is, maar die ze hopen dat er een zal worden en tenslotte, hij kijkt betekenisvol naar Dé, het geluk dat hun te beurt is gevallen door de spoedige overkomst van vader en schoonvader uit Afrika. Op dat alles te zamen een hartelijke dronk!

Felix, die natuurlijk niet wil achterblijven, toast op de vriendschap die hun clubje heeft verbonden en die hij hoopt, dat van langer duur zal blijken te zijn dan deze enkele weken in Blaricum, waarna Taco een warme en spontane hulde brengt aan Détje, de altijd klaarstaande, hartelijke gastvrouw, aan wie wel in de eerste plaats is te danken, deze geest van oprechte vriendschap, die hun verblijf hier kenmerkt.

's Avonds laat Loet zich nog eens horen, en nu van haar beste kant, en met z'n allen brengen ze Taco thuis. Dan hoort ook deze dag weer tot het verleden. Twee dagen nog blijven er over, die ze doorbrengen met uitstapjes in de omgeving en 'n tochtje naar Loosdrecht, dat lang al op het programma heeft gestaan, en waar ze een hele dag naar hartelust roeien en zwemmen. En zo breekt eindelijk een bewolkte woensdagmorgen aan, de ochtend van hun vertrek.

Zeven uur reveille. Huug schettert ze wakker met een oude jachthoorn, waar bijna geen geluid meer uitkomt. Voor het laatst vouwen ze hun dekens, laten ze sissend de luchtkussens leeglopen, waarbij Tarras het zelfs nu nog niet kan nalaten

[p. 140]

een woedend gegrom te laten horen, en voor het laatst ook wassen ze zich, om beurten, onder de primitieve pomp achter het huis.

‘Die zal ik nog vaak horen piepen in m'n verbeelding,’ bedenkt Suzelien wat mistroostig, ‘morgen heb ik weer m'n wasbak met warm en koud water.’

‘En ik de badkamer!’ Emy, die zich weer op haar bovenhuis gaat opsluiten, zucht demonstratief.

Anneke is stil. Voor haar betekent dit afscheid meer dan voor de anderen, hoewel ze met Dé heeft afgesproken, tegen december te zullen terugkomen om haar te helpen in het huishouden, tegen dat het zo ver is. Drie maanden nog ... een tijd. Taco wil zaterdag al komen, de lieverd, maar daar wil ze niet van weten. Eerst moet ze dit rustig thuis bepraten en natuurlijk zullen ze willen kennismaken, of ... eigenlijk is dat de uitdrukking niet, kennisgemaakt hebben ze al, hier in Blaricum, maar ... hem leren kennen, daar heeft ze het, maar iets tijd moet ze ze toch wel geven. Om aan het idee te wennen, dat zij er voortaan niet alleen zijn...

Ook Dé is stil. Denkt ze aan de eenzaamheid die ze tegemoet-gaat, wanneer Huug naar de manege is en waar ze beweerd heeft, niet tegenop te zien? Of is haar de overgang een beetje groot, na dit roezige, maar gezellige leventje met z'n allen, dat gedurende enkele weken de Hut tot een knooppunt van drukte en vrolijkheid heeft gemaakt? Taco blijft nog voorlopig, en in hem hebben ze een vriend gevonden, die zeker zal helpen de herinnering aan dit alles levend te houden, temeer nog, nu hij en Anneke zo nauw blijven verbonden. En een week of twee zijn ook Loet en Felix nog van de partij, maar toch...? Aan het ontbijt heerst niettemin een opgewekte stemming. Anneke schenkt thee, terwijl Dé animeert: ‘Toe, nemen jullie nog wat van die kersenjam. Suzelien, een beschuitje dan nog? Je hebt een hele ruk voor de boeg. Een enkel hompje kaas? Hè Emy, toe...’

Dan komt Huug overeind. ‘Kinders, het spijt me, maar ik ben vanmorgen onmisbaar in de manege, dus...? Suzelien, stuur

[p. 141]

nog eens wat van je foto's en jij Em, laat 'es wat horen, hè? En als jullie volgend jaar weer lust hebben...? Anneke, kom hier, een zoen tot afscheid. Mag wel, hè Dé, m'n eigen schoonzusje. Doe de groeten aan oom en tante en tot ziens, hè...’

Met z'n vieren brengen ze hem door het boslaantje.

‘Morgen heb je weer het monopolie,’ glimlacht Emy naar Dé. Dan wuiven ze hem na, tot hij niet meer is dan een wazige schim langs de straatweg en ze z'n zwaaiende arm nog maar nauwelijks kunnen onderscheiden.

Als ze zich omdraaien staat Taco achter hen. In z'n armen houdt hij een reusachtige bos bloemen.

‘Anneke!!’ zegt Dé, ‘aantreden!’

‘Niet Anneke, voor jou,’ knikt Taco.

Dé kijkt bepaald ontsteld. ‘Maar jongen, hoe kom je daarbij? Dat had je niet moeten doen.’

‘Ja, dat dacht ik wel,’ lacht hij, ‘'t is maar gelukkig dat wij daar anders over denken. Ze zijn van ons samen, de hele club. Ik ben vroeg, hè?’

‘Niet vroeger dan ik je verwachtte,’ plaagt Dé, wat Taco een grappige kleur doet krijgen. ‘Ik dank jullie wel hoor, schattig zijn ze.’

‘ik dacht... misschien kan ik nog wat helpen pakken of zo?’ verontschuldigt hij, waarop Emy hem in z'n zij port met een hartelijk: ‘Schep niet op! Maar je mag wel helpen afwassen, ja. Misschien met Anneke samen ... de ontbijtboel?’

‘Alsof ze dan ooit op tijd klaar zijn,’ grinnikt Dé en gaat hen voor, terug door het laantje.

Een halfuur later kondigt Loets ‘pi-oe-iet!’ de komst aan van haar en Felix. Ze zullen hen samen 'n eindje wegbrengen, hebben ze afgesproken.

Emy zucht. ‘Ja, nou is het zover.’

Buiten staan de bromfietsen bepakt en beladen.

‘Willen we dan maar?’ vraagt Suzelien. ‘Dat onnodige rekken heeft zo weinig zin, vinden jullie niet?’

Ze omhelst Dé, die even iets voelt prikken achter haar oogleden. Daar gaan ze dan. De winter zal best lang zijn, hoe-

[p. 142]

wel... lang? Met dat heerlijke in het vooruitzicht?

‘Détje, hartelijk, hartelijk bedankt voor al je goeie zorgen. We hebben het fijn gehad, een vakantie die we niet gauw zullen vergeten.’

‘En we zullen je regelmatig schrijven,’ belooft Emy, ‘bij elke brief van Anneke.’

‘Waar is Anneke?’ klinkt dan opeens Loets stem. ‘En Taco?’

‘Ja, waar zouden die zijn? Het beloofde laantje,’ herinnert Felix haar, ‘het is er zondag niet van gekomen en ze hadden er recht op. Daar komen ze net...’

Dan, even later, staan ze weer bij het boshekje. Loet, ongeduldig, trappelt met haar voet.

‘Kinderen, maken we d'r geen drama van,’ verzoekt ze, ‘we zien elkaar toch weer terug, volgend jaar? Kom, wij gaan vast vooruit, Felix!’ Ze trekt aan z'n mouw.

‘Ja,’ knikt die en stapt naast z'n trapper.

‘Je bril,’ herinnert Taco lachend, ‘die heeft-ie waarachtig weer vergeten.’

Eén voor één rijden ze weg, zwaaiend, wuivend...

‘En nou wij!’ Anneke slaat haar armen om Dé's hals. ‘Dé... je weet het wel, hè? Het aller-allerbeste en hou' je goed, hoor kind.’

Ze buigt zich fluisterend over haar heen.

‘Ik wip gauw eens over,’ belooft ze, ‘en als je me ook maar ergens voor nodig hebt, dan kik je, hè? Doen hoor! Dag engel, en dank je voor alles ... ook voor je vertrouwen.’

‘Dag Anneke!’

Als ze zich omdraait, is Dé verdwenen.

‘Lest best,’ zegt Taco een beetje schorrig en trekt haar naar zich toe. ‘Anneke-lief, zul je me heel gauw schrijven, van thuis? Het... het zal niet meevallen de eerste dagen en ... ik kom, zo gauw mogelijk.’

Ze knikt. Dan buigt hij zich over haar heen. Ze voelt zijn lippen vast op de hare, zijn hand om haar schouder...

Met een ruk grijpt ze haar bromfiets. Ze haalt diep adem terwijl ze wegrijdt, zonder om te kijken. Met de rug van haar

[p. 143]

hand veegt ze snel langs haar ogen. Wat een onzin, denkt ze, over een week, twee weken hoogstens, zien we elkaar weer. En dan draait ze zich toch om. Natuurlijk. In de verte staan Dé en Taco, de eerste is blijkbaar teruggekomen, en zwaaien. Anneke wuift terug... Vaag schemert het hekje tussen het groen langs de straatweg. Er achter weet ze het boslaantje. ‘De oprit tot ons geluk’, placht Dé weleens glimlachend te zeggen.

Tot het geluk, denkt Anneke, ook tot het mijne ... Dan geeft ze gas om de anderen in te halen, die wat verderop op haar wachten...