Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

[p. 104]

Geboorte

Het is maar goed dat we doodgaan
je kunt niet altijd blijven leven
een eeuwigheid lang alle dagen
het kruis dragen van de hoop
de doornenkroon van de vrede
je kunt niet voorgoed bestaan
op deze koperen aarde
die gloeiende plaat van geluk.
er moet een eind komen aan alles
wat ons hier aanrandt en benevelt
aan stenen voor brood aan de glimlach
der eenzaamheid aan het bloed
dat roept wie het niet verstaan mag
en kruipt waar het niet kan gaan.
eet en drink speel en adem maar weet
dit kan zo niet eeuwig duren
de walmende vlam van de liefde
in de lamp van ons lichaam, de angst
als een spreeuw genesteld in je ogen
de kloppende wond van de wanhoop
in mijn achterhoofd en de twijfel
als een doodlopend spoor: - niemand weet
wie je bent en waarom want wij leven
aan weerszijden van de afgrond
op hoge bergen in bomvrije
torens, wij gaan gesluierd
wij vrezen en wij zijn wijs.

Het is maar goed dat je doodgaat
je valt als een woord in de stilte
een ster in de nacht, je verdwijnt
uit onze ogen als een snelle
gedachte, je loopt op krukken
de straat van dit leven uit.
je hebt vele mensen bestolen
je stal een breed pad voor je voeten

[p. 105]

 

je struikelde wel over stenen

 

maar je noemde de vogels bij naam.

 

de vogels nemen je op

 

zij blazen op hete fluiten

 

en zij hebben engelengezichten

 

als bloemen van geest en vuur.

 

zij sleuren je mee want je wordt

 

loodzwaar van de angst, je zult schreeuwen:

 

ik zie de maan vallen in zee

 

ik zie de bergen als meeuwen

 

opvliegen en de eilanden

 

als groene wolken de hemel

 

invaren. - de dromenvloot

 

van het verre verleden vergaat al

 

het is al bijna voorbij

 

het hart in een borst die te klein is

 

het zaad als een zwaard in de schede

 

de pijn van de nacht en het woord

 

aan de horizon van mijn lippen

 

en de verte van mijn gemoed -

 

luister, roep je, ik zal verrijzen

 

hoog uit boven vlees en bloed.

 

 

 

Wij moeten doodgaan om te weten

 

wat leven is, maar ik aarzel

 

ik proef de kracht van mijn lichaam

 

en meer - ik smacht naar je mond

 

ik schreeuw om de trog als een varken

 

ik kleef met mijn buik aan de grond.

 

ik kloof de rotsen zoek water

 

ik kluif op het been van de taal

 

ik klaag in mijn handen ik huiver

 

op de tweesprong van woord en daad.

 

ik stik in mijn daden ik kokhals

 

ik schop naar het spiegelbeeld

 

van mijn dromen ik vloek en ik stamel

 

ik heb mijn woorden verspeeld.

 

jij moet me meetrekken waar je heengaat

[p. 106]

 

ik kan hier niet blijven ik word

 

gespleten als een riet ik zal breken

 

als ik niet herschapen word.

 

nog weet ik niet wat ik heb verloren

 

maar ik weeg wat ik nooit meer win -

 

 

 

het is maar goed dat we doodgaan

 

want het einde is het begin.