Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

[p. 51]

Ergens in juli dat in 1957 ligt

Ik huiver voor hen die zwerven

zoals ik zelf heb gezworven

want hun lichaam is haat

ik huiver voor de mededeelzamen

zoals ik zelf heb gesproken

want hun tong is haat

ik huiver voor hen die drinken

zoals ik zelf heb gedronken

want hun keel drinkt haat

ik huiver voor hen die eten

zoals ik zelf heb gegeten

want hun mond is haat

ik huiver voor hen die schrijven

zoals ik zelf heb geschreven

want in hun vingers huist haat

ik huiver voor hen die vloeken en lachen
die schreeuwen en in tranen uitbarsten
die ademen

zoals ik

want in hun bloed tiert de haat
de volle haat en niets dan de haat

er is weinig over aan brood voor hen
die ademen op deze wereld

er is weinig geluk voor hen
die beminnen op deze wereld

er is weinig geloof voor hen
die werken op deze wereld

[p. 52]

 

er is weinig hoop voor hen

 

die bidden op deze wereld

 

 

 

er is weinig leven op deze wereld

 

voor hen die leven

 

(en eigenlijk is er veel te veel)

 

 

 

laat ons daarom langzaam afdalen in de aarde die wij zijn

 

en bloemen van woorden strooien over ons naakte lichaam,

 

over onze naakte pijn.