Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

[p. 50]

Ik t.o.v. ik

Ik ben een zonnevlek, ik mens, een storing
in een heelal van liefde - van liefde? maar
de haat dan, dit leven dan, waar komt het
vandaan, welke maag verteert de doodsangst
die wij wegpraten met elkanders lichamen?
zonder ons is er niets; zonder mij niets;
en toch - wij zijn een trilling, nauwelijks
herkenbaar dan voor onszelf, een vlinder
die vliegt van oog tot oog, en tegelijk een
abces in het daverende licht der eeuwigheid.
kennen wij? zoekend naar de zeeanemonen diep
in onze diepzee, herkennen wij nog nauwelijks.
vechtend om een hap lucht, een bete broods -
hier speur ik tot in het diepst van woorden,
zonder te kunnen zeggen, wat zijn is en het
labyrinth van de adem, wat schuld is of de
hoofdpijn van onze sterfelijkheid. er is een
deur, waarop wij kloppen, er is een rots,
waarop wij slaan, een boom, waartegen wij
leunen met het oor, en glas waarin onze ogen
liggen als een spectrale waaier - en soms wij
geloven dat het geheim ligt in een ander
lichaam, vreemd als een roofdier, vreemd als
een sterrenevel en zo vrouwen wij, grijpend
in de buik, grijpend tot midden in de dood,
weergaloos zoekend onder andermans huid -
maar onmiddellijk worden wij teruggeworpen
in de zonnevlek der werkelijkheid, een storing
van niet kennen, een adem van onzekerheid... en
vaart als een kaper de doodsangst weer in de maag.
waar is het weten nu? waar het kennen? er is
alleen nog maar de onlust in een heelal van
liefde - van liefde?