Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

Inslapen

er is geen kustlijn tussen nu en later
het is geen land meer en het is geen zee
het zijn de wadden van het avondwater
de wind waait doelloos en het waden gaat er
al dieper nachtwaarts met de stroming mee

men kan niet denken en men kan niet dromen
gedachten drijven als verdronken vee
aan vaste voeten wordt de grond ontnomen
men kan niet zinken en men kan niet stromen
en men blijft waden tussen land en zee

een dunne mist maakt alles desolater
de volle maanschijf wordt een lege c
lethargisch smaakt de adem van het water
de damp verdicht zich en de dood beslaat er
de laatste blikken op de wereld mee

slapen is doodgaan en van leven dromen
een nachtlang toeven bij euridice
om op een zandbank zonder plant of bomen
waar wind en nacht vermoeid tezamen komen
haar lief te hebben tot van lieverlee

was het de nevel of het wassend water
daalde het duister op de wereldzee
een laatste meeuw woei dood tegen het water
dat woest en leeg was want eerst eeuwen later
zou god gaan scheiden tussen land en zee