Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

Psychiater

Hij zit, geschedeld als een testpiloot,
te wiegen op zijn schietstoel; niet te pellen
het brein dat woekert in die okkernoot,
fossiel gefronst uit weke fontanellen.

De cockpit schemert naar een moederschoot
vol vloeibaar hoornvlies van ontstolde schellen;
de handschoen van een stem sopt korstig brood
waar lymphen willoos uit het rotsbeen wellen:

‘Vóór het gesteente was woestijn moeras,
vóór het gebeente waren pezen spieren:
speling en spanning van melodisch ras.

[p. 37]

 

Adem de ruimte van de oerborstkas

 

als wij motorisch door de rijmmuur gieren

 

naar God - een woordgolf van elastisch gas.’