“Ik bedoel niet de mensen een illusie ontnemen. Integendeel. Ik wil ze laten zien dat wat ze zien een produkt van de verbeelding is, en dat dat de werkelijkheid is, de enige, welk een grote diversiteit die ook kan tonen.”
Ik vind dat zijn films The Stitches en Pity Me toch wel in de realistische traditie gemaakt zijn. Hij wrijft met de wijsvinger van zijn linkerhand over zijn onderlip, kijkt een ogenblik peinzend naar het plafond waar een vroege vlieg bedaard haar rondjes trekt rond de kroonluchter van het restaurant waar wij hebben afgesproken.
“Je kunt dat realistische idee op allerlei manieren doorbreken. Ook door die werkelijkheid te vergroten, uit proporties te trekken. Dat is onder andere de methode van de satire. De uitgangspunten van mijn films tot nu toe zijn de wrede rituelen waaraan iedereen in zijn T-shirt, de brillantine van de laatste tv.-reclame blinkend in het haar, meedoet. Het is het barbaarse dat niemand meer ziet, dat iedereen gewoon vindt. Alle vergrotingen werken ontwrichtend, didactisch.”
Maar is hij dan niet betrokken geweest bij zijn onderwerp?
“Het gaat bij film niet om onderwerpen. Natuurlijk had ik voorkeur voor de onderwerpen die ik verfilmd heb, waar ik vanuit ging, maar dat komt omdat het fenomenen waren waar ik in die tijd mee werd geconfronteerd, toevallig misschien. Een tante van mij zat bij zo'n godsdienstwaanzinnige groep. Ze hadden ergens een houten buitenhuis in de buurt van Kansas City waar ze bij elkaar kwamen en geschenken meenamen voor hun leider, een zekere MacBush, net zo'n soort verlosserstype als in Pity Me voorkomt, handelsreizigers in geloof. En de auto is natuurlijk net zo vertrouwd in ons leven als... de ijskast, de stofzuiger, alleen veel gevaarlijker.”
Ik vraag hem waarom hij definitief naar Europa is gekomen. Daar blijken zowel persoonlijke als cinematografische redenen voor te bestaan. Wat die laatste betreft zegt hij:
“U weet misschien dat ze Pity Me niet in de bioscoop wilden vertonen. Het was aanstootgevend of zoiets. Ik vond dat feit zo aanstootgevend dat ik weg ben gegaan. Maar dat was het niet alleen. Doordat de producent met die film, voorlopig tenminste, is blijven zitten, kreeg ik moeilijk geld voor deze. Ze waren een beetje bang voor me geworden en ik had geen zin om te gaan soebatten om geld. Toen ik van Famous International een aanbod kreeg heb ik het meteen aangenomen al is het budget veel kleiner dan waarmee ik in Amerika gewend ben te werken. Maar hier zijn mijn vrijheden praktisch ongelimiteerd. De film die ik nu