‘Mos gaauw moeder eem roepen. Ik heb wat vunnen, misschien is' t wal van moeder.’
‘In d' peerd'stal?’ zegt Roelfien, ‘wat kun ij daor vinnen, dat van moeder zul weez'n?’
Ze ziet Wiecher ongeloovig aan, maar gaat toch in huis om haar moeder te roepen. Wiecher blijft voor de staldeur staan en lacht genoegelijk in zich zelf.
Roelfien en Annechien komen naar buiten en de laatste vraagt dadelijk: ‘Wiecher heb ij d' oelveerd hen ok zien? Ik heb er overal naor zöcht en Roelfien ok en wij kunt hum nargens vinnen? En wat hadden ij now?’
‘d' Oelveerd' hen, moeder, hest daor overal naor zöcht? Nee, moeder, niet overal, dan hast hum wal vunnen. En wat of ik heb? Kom maor is.’
Annechien stapt nieuwsgierig mee den paardenstal binnen en kijkt rond. 't Is er een beetje schemerig en ze ziet dadelijk nog niets.
‘Most er wieder in gaon, moeder,’ zegt Wiecher en als Annechien dat doet, ‘gao d'r ok maor in, Roelfien, 't is veur dij ok wal mooi um te zien.’
Roelfien volgt haar moeder in den stal en Wiecher komt achter aan. Daar binnen zien ze een bijenkorf op zij liggen. Voor de opening zijn spijltjes gemaakt met een kleine ruimte er tusschen. Achter die tralies zit de vermist ‘oelveerd' hen’ en uit den korf klinkt een zacht gepiep.
‘Wat,’ zegt Annechien, ‘now is 't jao noods. Heb ij hier d' hen, waor wij um zöchten?’
‘Jao,’ is 't antwoord, ‘de hen en twaalf kukens.’
‘O, o, wat zin ij d'r ien en daor heb ij oes niks van zegt en ik heb nog wal 'n keer of wat verteld, dat ik die hen kwiet was. Hoe komp die hier?’
‘Die hen was wiezer as moeder, hie hef zuk zölf zet. Ik zag 't doek ik hier weez'n mus en doe heb ik hum wat hölpen en van mörgen zint de eier oet komm'n.’