Twee Rijnlandsche novellen

VII. De stemming

De reeds verliefde jongen belooft zich intusschen de gunst van het mooie meisje te winnen door de Godesbergsche partij krachtdadig te ondersteunen. - Naar ons docht, kon het voorstel Othilie zonder twijfel doorgaan, toen op den gegeven dag de Berlijnsche professor met een ander reisplan, en wel naar de Laachersee, te voorschijn kwam.

‘Van al de omstreken van den Rijn,’ zei hij, ‘is de Laachersee een der merkwaardigste punten. 't Is een meer ontstaan in den mond van eenen uitgebranden vuurberg. Onderaardsche bronnen leveren het water, dat winter en zomer bijna dezelfde warmte behoudt, nooit toevriest en de belangrijkste geologische vraagpunten in 't leven roept.’

[p. 31]

Fräulein Othilie, door Edward geholpen, pleitte welsprekend voor Godesberg - zij had haar nieuw hoedje reeds op, en het blauwe parasoltje al in de hand. Mevrouw Stuyp, die in den halven rouw ging, en eene gelegenheid zocht om een zwart-wit toiletje, waar zij veel van verwachtte, voor den dag te brengen, voegde zich bij ons.

‘De natuur is toch indrukwekkender dan eenige villa's of tuinen,’ sprak daarentegen Frau Justitieratin, en zij vonniste, dat het beter was Gods werk te bewonderen, dat het hart tot den Hemel verheft, dan al de valsche praal en al de ijdele pracht der wereld.

Alleen de twee zusterkens hadden zich nog niet geuit. Van hare stemmen ging alles afhangen. Othilie had haar de zijden mantels reeds helpen aangeven. Hier gelijk bij alle stemmingen moesten de twijfelaars 't meest in 't oog gehouden worden.

Zij stonden van terzij Neef Dietrich aan te staren, die intusschen een deuntje op het raam trommelde. ‘Gnädige Schwester,’ zei de oudste, ‘zouden wij de reis durven wagen voor hem?’

Gnädige Schwester schudde bedenkelijk het hoofd.

- ‘Heeft U hem niet hooren hoesten dezen nacht?’

- ‘Dat eigenlijk niet,’ antwoordde de jongere, ‘maar ik mag toch niet verzwijgen, dat ik hem driemaal heb hooren niezen; doch toen ik op zijn kamer kwam, was alles weder stil, de adem rustig en de pols regelmatig.’

- ‘Kom, 't zal den jongen goed doen wat geschud te worden,’ bracht de Duitsche professor in.

- ‘Dit is ook mijn gedachte,’ pinkte de gastheer.

- ‘Meent gij dat waarlijk, Herr Doctor?’ vroegen de tantjes.

[p. 32]

En daar Herr Doctor, die elken morgen den dikken Dietrich den pols moest voelen en ausculteeren, verzekerde, dat men zonder vrees mocht wezen, besloten de gezusters, door twee zulke eerbiedwaardige autoriteiten gesterkt, deel te nemen aan de reis.

Alleen het punt: waarheen? bleef nog te beslissen over, en daar herbegon de strijd tusschen de twee moeitjes wat eigenlijk het best zou wezen voor hem: het landelijk schoon of de wereldsche weelde, de natuur of de kunst, Laachersee of Godesberg?

Maar toen zij vernamen, dat men voor Godesberg twee uren moest varen op den Rijn in een klein schuitje, stemden zij eenparig voor het plan van den professor.

Het stond gelijk - vier stemmen tegen vier.

Dietrich had nog de zijne en kon beslissen. Wij vroegen aan de tantjes de toelating, om, met voorzichtigheid en zonder nerven-storing, de gedachte van den Freiherr te mogen raadplegen.

Van zijne zijde volgden polka's en walsen zich in afwisselende rei op het vensterraam en Neef-lief scheen het eerste woord niet te weten van hetgeen rondom hem omging.

Na ons driemaal de vraag te hebben doen herhalen, en ons met glazige oogen te hebben aangekeken, draaide hij zich eindelijk om, rekte de armen uit, en zei al geeuwend: ‘'k Wou wel 'nen keer zwemmen.’ Wij barstten in lachen uit, en de tanten verbleekten van angst en schrik bij de enkele gedachte hunnen Dietrich in 't water te zien. Uit den Freiherr was geen ander antwoord te krijgen.

De stemmen bleven gelijk, en de quaestie onopgelost.

Toen liet zich op eens een druischend gerucht hooren. Het klotste en botste, alsof de ruïne van den Drachenfels naar beneden tuimelde. - De Dorre Rots stortte van

[p. 33]

de derde verdieping in ons midden neder. Meer gedecolteerd en verdorder dan ooit, kwam zij om deel te nemen aan het wekelijksche tochtje. De stem eener romantieke Duitsche kon niet twijfelachtig wezen. Zij verzekerde de meerderheid aan de Laachersee.

‘Dan zal ik mijnen dikken shawl meenemen,’ riep Othilie, even verheugd, alsof er van Godesberg nooit spraak ware geweest.

Liefdes en plannen vielen haar even spoedig uit het lichtzinnig hart.