Verstandhouding met de vijand

[p. 40]

Hotel Het Ruime Sop

De zee begint nooit opnieuw
weer dezelfde fabel, een dode
laat nooit in het grijze zand
eenzelfde afdruk, hij leefde
in uniek onverwisselbaar land.

Wie is die monotone matroos
die uit schipbreuk ontsteeg? hij roeit
naar onzekere oevers waar snel-
bewegende vrouwen bloeden
in het grondwater van een kreek.

Een schreeuw slaat over het wrak
de zee baart een man - haar golven
gaan opnieuw naar de hemel op,
de wereld verstolt in de aarde
en de zeeman toont zijn gezicht.

Een meeuw zag Marseille geboren
in het star zwart van haar pupil,
duizend huizen glinstren ter ree
- neen 't is schijn: een andere stad
ontsteekt wèlk geheim in die blik?

Hotel 't Ruime Sop, ik zie
uit je venster het vurige blauw
vieren bovenmenselijk feest:
- mijn waarheid begint in de dag
die dien mens boven mij beheerst.

[p. 41]

 

Hij keert weer in de geur van de vis

 

gevangen in 't net van zijn pijnen.

 

Genoeg van mijn droom! de zijne

 

zal mij brengen aan 't bed van één

 

van andere lach, ander bloed.

 

 

 

Mijn volmaakte staat is vreemd

 

aan elk ceremonieel van een stam.

 

Om eens broer van mijn broeders te zijn

 

moet ik blijven een onbekende

 

genageld in mijn venster op zee.