Verstandhouding met de vijand

[p. 35]

Prometheus en de mens

Ik vorm dit hart dat zich herhalen zal

tot in de verten van het grootst getal -

de korte spier waarrond de aorta gaat

zoals de slang de baobab omslaat.

Ik splijt die vuist, opdat de vingers kalm

en vrijer gaan, broers van dezelfde palm:

Zullen zij 't rijk dragen, de dapperheid

van nieuwe vlag uit afgodloze tijd,

of de oude vaan van doodsnood en van pik

der schertsgoden? - Want ben jij niet mijn Ik-

Zelf, mens van morgens en van 't avondrood,

van wiegen leven en van bedden dood?

Deze armen vorm ik: tasten gaan zij, ras

naar borst en borsten tot de belt van as.

Ook de armplooi met de bollende aderlijn

die voor de dood niets dan een riet zal zijn.

Vlees van mijn droom, liefdedaad nooit voleind,

de tijd de tijd ontbreekt je als mij het vuur,

sterveling in de tanden van de duur.

Slaap, jij met ochtendlippen - kind jij man

slaap -

of wees stil, zodat ik schreeuwen kan!