Verstandhouding met de vijand

[p. 15]

Epitaaf voor een boom

Mijn schaduw gaf ik weg als een glas water
bij zomerhitte, en mijn lijfssap ving
het goud der avondschemers op, het bleke
opdringen van de rivier naar de duif.

Zó onaandachtig waren alle blikken
dat geen ter wereld er in is geslaagd
mijn bladeren te tellen of mijn zangen.

Mijn niet-meer-zijn neemt heel wat ruimte in:
een onverpoosde vlucht van vogels geeft
de plek aan waar ik stond, en groeit steeds aan.