Stenen tijdperk

[p. 46]

Nachtbeeld

In de straat waar twee lantarens
om het duister te verstoren
wind als medeplichtige hebben

reppen zich uiteen mijn beide
schaduwen, nachtelijke gidsen
op wier stap het zwart weerkaatst.

Goddelijke eenzaamheid!
waarom - nu men je achtervolgt -
die drie vormen in de straat?

Kunnen zij zich niet versmelten
met de kalmte van de nacht?
Lopen doe 'k op bei mijn schaduws

maar vergeefs zelfmoord ik mij
en vertrap die schimgestalten
die vanzelf herboren worden.

Zal ik nooit alleen dan zijn
tot de hergewonnen vrede?
Teveel schaduws om te zijn
één -

en 'k zoek, ik zoek de waarste.