Stenen tijdperk

[p. 42]

Eenmaal

Eenmaal moet het verlichte uur toch heersen
dat zij ons bedden weerloos onder steen
onze maskers begraven in het aardrijk

Uit de wortels ziet men misschien met dicht oog
wat men nooit eerder op de wereld zag
waar wij blind zijn voor al te veel licht.

Vragen zal men ons ‘wat is dat, je zwijgen?’
vragen zal men ons ‘wat is dat, je hart?’

Wij zijn nutteloze beelden, slapend leem,
wij allen, vereenzaamd en stil
in luchtig herdenken het rustende hoofd.