Stenen tijdperk

[p. 20]

Op je schouders...

De tijd komt dat men niet meer zegt: mijn God.
Tijd van de radicale zuivering. Tijd
waarin men niet meer zegt: mijn Lief. Omdat
liefde gebleken is nutteloos. En de ogen
schreien niet meer. De handen schetsen vaag
een ruw stuk werk in 't blauw. En 't hart is droog.

Vergeefs kloppen er vrouwen aan je deur. Je doet
niet open. Alleen bleef je, 't licht is uit,
in 't donker schittren je ogen mateloos. Alles
lijkt zekerheid. Lijden zelfs kun je niet meer.
En niets verwacht je verder van je vrienden.

Wat dan wanneer de ouderdom komt? - Wat
is ouderdom? De schouders,
jouw schouders dragen de wereld, en weinig
meer drukt zij dan een kinderhand. Oorlogen,
hongers, krakélen tussen binnenplaatsen
bewijzen nauwlijks dat het leven voortgaat.
En nog, en nog zijn allen niet bevrijd.

Er zijn die dit bedrijf een schande vinden
en (delicate lieden) denken dat wellicht
te sterven beter was. Maar dit is tijd
voortaan, waarin 't niet baat te sterven. Tijd
waarin te leven een gebod is. Amper
te leven. Zonder mystificaties.