Stenen tijdperk

[p. 10]

Moedig lied

Hoor hen zeggen: het is dwaas nu
te zingen, de zang te durven
het is dwaas nu nog te lachen
de kreet, de tanden te wagen

In 't begin zul je enkel zeggen
‘Een ademtocht heb ik gelegd
tot een rimpeling op de bron
en wolken heb ik zien varen’

Maar dat moment zul je zeggen
‘Ik wierp mijn geweer in het gras
niet om me over te geven, ik wou
gestrekt naar de graven luisteren
De dag kwam met vlugge stap
omlaag naar donkre verblijven’

Op dat ander moment zegje
‘Langs de wegen liep 'k gedienstig
maar blij, als een waterventer.
Met kinderlokken vergeleek ik
de zuivere dappere driften
dat was voordat ik hèn kende
voordat ik het glas liet klinken
met dat van ontzielde mensen -
Toen beet mij Dood in de mouw’.

Op dat moment zul je zingen
‘Mijn borst was een bronzen vaas
waarin rode bloemkronen dreven’.

[p. 11]

 

Terwijl dan de vrouw je nadert

 

haar armbanden rinklend zeg je

 

‘Sinds, bittere dorst, ik jou ken

 

heb ik sterke wil te vertrekken.

 

De dood, beminde marmot

 

zit op mijn rug en knaagt

 

een kastanje. O gaan we gezellin

 

de pleinen op, 't volk te verbazen!’

 

 

 

En onderwijl de vrouw schreit

 

zul je moedig zingen en luid

 

‘'k Verwacht dat je arm me omsluit

 

vanavond. Schaduwen vallen

 

zonder wil en de hemel zaait

 

praal over je treurig gezicht:

 

een lip van zilver, een lip

 

van bloed dat beeft. Geef je stem

 

en daarin de lof van de tijden -

 

mijn onverschrokken gedicht’.

 

 

 

Als je dùs hebt gezongen zo 't moet

 

dan bevangt je de lust te leven

 

ook nog morgen en zaterdag

 

 

 

dan stel je aan de wereld voor

 

je Vers, een eiland dat vliegt

 

boven jou van boek tot boek...

 

 

 

(En tussen je knieën spelen

 

kindren met de geschiedenis)