Niet hier, niet heden

[p. 43]

Verre woede

Mijn woede, geschreven
op de huid van de zee,
veranderde in een toorts.
Zij verlichtte mij.

Zolang ik steigerde,
door de hemels borend
een zwavelgeel oog,
was ik de cycloon.

Dan viel mijn woede,
dit gezicht werd grijs.

Redelijk als een rund
kauw en herkauw ik
de roest van een veld.