Niet hier, niet heden

[p. 15]

Het onverbeterlijke

Een vogelzang geprikt
op 't strakke koord dat de ruimte snijdt

Een beweeglijke ijdele hemel
een goddelijke tijd verwrongen
in zijn wentelende dood

Alom de zomer
alom het grote bezoedelde beest

En in die verbijsterde tijd die krijt
toch nog een iets
van eeuwigheid -

- Of dan misschien in 't eind,
vermoeid
van al dat puin uit weggeschoten hemel
waarin werelden wankelen,
de hand
van de schutter
neervalt langs zijn dij
verminkt van deernis,

van een nooit verloren

onvergetelijke

onverbeterlijke
tederheid...?