Niet hier, niet heden

[p. 13]

Een nieuw jaar, als een dolk...

Een nieuw jaar, als een dolk, valt op mijn ogen.

Ook dit begin is naar mij toegekeerd
maar zonder lippen behangen met kussen.
Het is of in het bos een enkle boom,
de mijne, witte takken had gekregen.
Verlaat mij niet juist nu, wervel van jeugd
(draai boven aan de trap, meisje, je om:
misschien dat dan een nieuwe lach mij striemt).

Want ik ben, Tijd, met jou bevracht
zoals de moeder met haar kind. 'k Bemin
je gratie en je bittere gebreken
die licht en kleur bezitten van mijn bloed.
Deel zijn zij van jou, als de tak
die aan de stam zich klemt totdat
het kapmes valt op hem, op mij de dood.
Maar zolang 'k leef prijs ik het manlijk
gezicht van je uren, prijs ik de angst
die ons omvat, reflex van andre angst
de plechtige die jij inhoudt, steil, veraf
voorbij de sterren, en blijf in jou prijzen
het golven van idee, van deze in daden
die komen en die gaan, in strijd of liefde.
De natte grond ben je, Tijd, waaruit 'k sproot
de lucht waarin ik wankelend verdwijn
zonder een faam dan van wie nimmer boog
zonder een naam dan iets uit poëzie
(en zo 't mocht zijn dat 't vers zijn dichter maakt
hang ik daarom soms af van mijn gedicht?)

[p. 14]

 

Die zwarte korrel door de duur veracht,

 

Dood, is een ding van alle dagen

 

zoals zingen, dromen, lasten dragen

 

(om 't heil dat vanhier naar 't Lege wenkt

 

worde op aard geen rozeblad gekrenkt...)

 

 

 

Genoeg, mij niet te ontzeggen het geluk

 

te zijn steeds dit ontwrichtend zelf, maar trouw

 

toch aan de forse tred waar Tijd ons dwingt

 

zijn wagen mee te volgen, die ons leidt

 

(of die wij duwen) daarheen waar de dissel

 

wijst een gehoopte haven - dag of nacht -,

 

waar altijd, flarden van één enkel zeil

 

altijd in holle ruimten opgehesen

 

elk van ons aan zijn werk hangt als aan

 

zijn haren, slingrend tussen kruipdiervrees

 

en vogelvreugd.

 

 

 

Vind uit, nieuw jaar van mij. O durf vóór brood! -

 

 

 

...(Charon, ik zal schandaal zijn in je boot).