Het litteken van Odysseus

[p. 36]

De holbewoner

Sinds jaren bergt bij open hemel
een holte in de aarde mijn beklemden slaap.
Ginds stijft de nacht de punten van haar borsten,
meteoren dreunen over 't cirkelgat:
rondom geroep, gekreun, telkens de kreten
van angst en wonden en geboorte en dood
maar geen gebonden aan een vast object,
verscheiden enkel door de herinnering.

Ik houd de verte hoog voor mijn gezicht,
de hersens werken als een periscoop
met vlakke licht beslagen lenzen. Heb ik
hier in mijn kuil nog aandeel aan de wereld,
in dezen zwarten omgekeerde' Olympus?
'k Geloof het - ook als ik nog leef ten halve;
minder dan de aardeling, meer dan een god
geeft mij mijn venster binding met de dingen
die daags en eeuwig zijn; noch leed noch vreugde
kleuren dien valen band: ik registreer,
en 't denken vult de leegte van de zinnen.

Beklaag mij niet. Hier ben 'k het mineraal
dat opgedolven wordt of toegeschept
al naar 't behoef van wat daarboven streeft.
Mijn denken deert u niet, brengt geen profijt
aan wie ook, maar wat anderen doorstaan
begrijp ik algemeen in koude kalmte:
dat wat geweest is en geprezen wordt,
verguisd, vergeten, en wat wordt ontworpen
met vuur en vaart op oeroude beloften.

[p. 37]

 

Al wat mij raakt is 't beeld van een ontmenste

 

kimloze woestenij van een far west

 

waar herontdekt de geest

 

de vormen die Pythagoras doorvorste,

 

al de organieke banden

 

tussen het steen, de wolk, het dierenrijk

 

en de beweeglijke planeet en 't water

 

dat valt,

 

 

 

en al het andre rust binnen mijn slaap.