Kansen op een wrak

[p. 19]

Nieuw uitzicht

Flammantia moenia mundi

Gehoorzaam aan een oude wet van liefde
en gekomen aan de verste grens
van het eigen rijk waar mijn blik
reeds ontwaart van de wereld de muren
waarvan de ouden voortreffelijk zeiden
dat zij eeuwigdurend branden
heb ik beter wellicht dan de velen
het ijdle van het avontuur gemeten
Hier ziet om met Blake te spreken
het oog meer dan het hart weten kan
en besef ik dat de aarde van niemand is
een mooie kus van metaal en van steen
hier onder de vlammende muren
ontheven van schrik en van onmacht
dronken van een koude wijn die mij
van 't geheugen ten halve heeft bevrijd
voel ik mij menselijker worden
weer eenvoudig worden als bladeren
of als de gele heuvels van oktober
die enkel door zwavelen zon zijn bebloemd
Maar in eenvoud besluit elk avontuur
pas toen hij de draak verslagen had
begreep Siegfried de vogelzang
o 'k dacht te vechten en te winnen
(zei hij) en had alleen mijzelf gewond
en 't bloed laat zich toch niet verdelen
steeds is 't het onze dat ontwijkt
(en Siegfried baadt slechts in het zijne)
maar de vogels zongen rondom zijn wonde

[p. 20]

 

Zo gaat het de planten en zo het vers

 

de aarde die het zaad ontvangt is triest

 

het zaad dat alles waagde is gelukkig

 

ook kunnen wij niet één gedicht beginnen

 

zonder een grein dwaling over ons en de dingen

 

zonder een zweem onschuld in de eerste woorden

 

eerst dan komt wijsheid van wat wij verrichten

 

dan menen wij vechtend poëmen te bouwen

 

de regels keren als zwaarden zich tegen ons

 

daar staat het praalhuis gereed te betrekken

 

maar zie de trappen plechtige klavieren

 

van jaren zetten we de voet op de eerste treden

 

dan begint heel het orgel van herinnering te klinken

 

en de engelen springen uit het paleis

 

ontvlieden de oorlog door het dak

 

eindelijk wordt het stil de muren vlammen

 

doch daarbuiten is koelte elkeen legt er

 

zijn wang tegen de frissere wang van de morgen

 

en weet dat zijn weten enkel voorvoelen was

 

en dat elk kind aan het ouder worden sterft

 

Alle woorden die ge van mij nu hoort

 

die spreken alleen nog voor de stilte

 

ik heb geen geheimen maar alles te leren

 

van de stem die me wekt en die zwijgt als 'k ontwaak

 

 

 

dit is de entr' acte in het diepe leven

 

hier sta ik in de tuin die mij verrukt

 

vandaag zal ik weer botten en ik dartel

 

ik spring wijd open ter hoogte van mijn ogen

 

ik wil lachen zoals een jonge perelaar lacht

 

 

 

kleine verzen die bloesemt op mijn schouder