De boog

[p. 23]

Twee wegen

I

De winter is omhooggedragen

ver boven 't veld;

ik steven onder 't zeil der dagen

dat krimpt en zwelt;

een tocht met vogels ten geleide,

een lamp tot baak,

ginds onder voor mijn voeten beide

eenzelfde taak;

een veilig doel: een land van tarwe,

van vreugden 't meest -

een brandend land van graan en garven

een land van feest,

een doel, waartoe het mij bij iedre

stap naderbrengt,

- 't kind, dat met kalme lach en liedren

mijn dagen drenkt.

- Heeft al de wind mijn lamp bewogen,

nog zal haar schijn

niet van mij wijken, wen mijn ogen

vol schaduw zijn.

[p. 24]

II

Weer rust de zomer op onze schreden;

wij gaan getrouw,

luid onze zielen als zuidersteden

in zon en blauw,

langsheen de hellingen, langs de stromen

van zand en steen,

langsheen de vorstelijke bomen,

in schaduw één;

over de dartele gewassen,

door netelbrand;

dwars door de harde, hoge grassen

van 't toornig land.

Hoort onze voetzet, vast en helder,

hoort hoe straf:

waandet ge niet, het leven telde er

zijn dage' aan af?

Zo gaan we stijgend, werwaarts ge wildet,

waar 't licht ons torst:

- dichters, die aan de hemel stildet

uw aardse dorst!